آدم یه خیانت، یه مرگ عزیز، یه ترک شدن بی دلیل رو تجربه کنه، دیگه چیزی تو این دنیا شگفت زده‌اش نمیکنه.

‏هیچکس در مورد این صحبت نمیکنه که چقدر سنگین و ناامید کننده‌ست وقتی بعد از کلی تلاش فکر کردی بالاخره حالت داره بهتر میشه ولی یه روز رندوم بیدار میشی و میبینی فقط میخوای بمیری.

سازگاری بیش از حد عزیزت نمیکنه،
بی‌ارزشت میکنه.

بنده هیچوقت کسی رو بخاطر اینکه با یه اتفاق کوچیک از کوره درمیره و شروع به گریه میکنه قضاوت نمیکنم، خیلی خوب میدونم که برای اون اتفاق گریه‌ نمیکنه بلکه برای تموم چیزهایی که تا اون لحظه تحمل کرده گریه میکنه.

فرقی نمیکنه دیگران من رو چطور توصیف کنن، کسایی که واقعا من رو میشناسن همیشه دوستم دارن.

هیچکس به اندازه من دوستت نداره، هیچکس به اندازه من درکت نمیکنه، هیچکس به اندازه من برات پناه نیست، با همه این‌ها اگه رفتی هیچوقت برنگرد چون بعد از رفتنت، هیچکس به اندازه تو برام غریبه نیست.

احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

برام فرقی نمیکنه دلیلت چیه، مهم اینه که میدونستی چی اذیتم میکنه و تو دقیقا همون رو انجامش دادی.

آخر شبی دلم خواست دلی بنویسم
همین الان چه حالی هستی
اگه دوس داشتی تو یه جمله برام بگو…

خودم مثل کودکیم تازه راه رفتن یاد گرفته دستاشو لبه میزی شکسته گزاشته اگه ول کنه میفته ول نمیکنه دستش زخم میشه(داغون ترینم)

به قول دوستم
اینکه یکیو دلی دوست داشته باشی ولی متقابل نباشه خیلی حس بدیه انگار دنیا هم نگاهت نمیکنه.