اگه باز هم ببینیش؟ دیگه حتی نگاهش هم نمیکنم.

میخوام برات اینطوری باشم که اگه تموم دنیا مخالفت بودن، یه لحظه وایسی، عرق پیشونیت رو با آستینت پاک کنی، برگردی پشت سرت رو نگاه کنی من پشت سرت وایساده باشم، بهت افتخار کنم، هوات رو داشته باشم و بهت بگم تا آخرش هر بار برگردی من پشتتم.

بعضی از آدما از جنس نورن انگار وقتی
تو زندگیت هستن همه چی خوب‌تره
حالِ دلت بهترِ ، بهت بیشتر خوش
میگذره ، سختی ها آسون تر میشه
و خندیدن هات واقعی تر میشه ، انگار
میتونن عمیقا ترین نقطه ی قلبت رو
لمس کنن و غمت رو احساس کنن
و بفهمن ، بعضی از آدما انگار از جنس
نور هستن ، انگار وجودشون برکتِ ،
نگاهشون نعمته و جنس عیارشون
طلاست یکی مثل تو .🤍

♡

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

من به همه حرف‌ها گوش میکنم اما به رفتار نگاه میکنم، بگن دوستمن ازشون ممنونم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، بگن کنار من هوام رو دارن من قدردانم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، من بودن واقعی رو توی رفتار میبینم نه کلمات، آره هر چی بگن من میشنوم اما عمل حرف آخر رو میزنه اینکه بعد گفتنش چیکار میکنه.

هر گوشه رو نگاه میکنی یکی دلش شکسته و ناراحته، چطونه؟ دارید با هم چیکار میکنید؟ آدم بودن انقدر سخته؟

Look at the path you’ve walked; every step you’ve taken is proof of your strength.

نگاه کن به راهی که طی کرده‌ای؛ هر قدمت نشانه‌ی قدرت توست.

‍ منتظر ڪُدام معجزه ای؟
دلش اگر با تو بود •••
قصد خوب ڪردنِ حالت را اگر داشت
با جمله ای ، تمام پل هایِ شکسته یِ
پشت سرتان را تعمیر می‌ڪرد!
قبول ڪُن ڪه معجزه
در عشق است ڪه اتفاق می‌افتد
نه در نگاه سرد و بی تفاوتی ڪه
تا مغز استخوانت را میسوزاند •••


سحر رستگار

الان فهمیدم چرا بابام وقتی از زمان جنگ حرف می‌زد یه غم خاصی تو نگاهش بود.