همه‌ روزهای زندگی رو فراموش میکنیم، به غیر از همون روزی که هیچوقت چیزی از اون به کسی نگفتیم.

تو چیزی نگفتی، ولی من همه رو با کارات شنیدم.

بابت چیزایی که باید بهت میگفتم و نگفتم چون میدونستم متوجه نمیشی چون میدونستم میپیچونیشون و برعکس متوجه میشی، چون میدونستم قراره چیزای دیگه بیاد وسط و دعوا بشه، چون میدونستم هیچی با گفتنشون درست نمیشه، ناراحتم.

هی هیچی نمیگی
میل به هیچی نگفتنت بیشتر میشه

همه می‌گفتند زمان زخم را درمان می‌کند، اما هیچ‌کس نگفت در این مدت چگونه باید با درد زندگی کنم.

در یکی از نامه‌هایش نوشته بود:
«من نگفتم، چون کسی منتظر شنیدن حرف‌های من نبود.»

غمگین‌ترین شعر برای من متعلق به‌این بیت از شهریاره:
"آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست؟"

من درباره ی تو به آن ها نگفتم
اما تو را دیده‌اند که در چشمانم شنا می کنی
من درباره ی تو به آن ها نگفتم
اما تو را در کلمات نوشته شده‌ام دیده‌اند
عطر عشق نمی تواند پنهان بماند...



نزار قبانی

غم انگیز ترین بیت هم مال شهریاره که میگه:
آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست

ذوق کردیم کنسل شد، ذوق نکردیم کنسل شد
‏به یکی گفتیم کنسل شد، به هیچکس نگفتیم
‏کنسل شد، برنامه ریزی کردیم کنسل شد، ‏برنامه ریزی نکردیم کنسل شد، واسه ما همیشه کنسل میشد همه‌ چی.