متاسفانه از یه جایی به بعد باید این حقیقت رو بپذیریم که “آدما حق انتخاب دارن” و شما ممکنه حتی انتخاب اول عزیزترین‌ هاتون نباشین.

وقتی تیکه کلام هاش میشه تیکه کلام هات، نوع خندیدنتون شبیه به هم میشه، نوع حرف زدنتون، نوع رفتارتون، علایق و سلیقه هاتون یکی میشه؛ در واقع دارین وارد یه لِول جدیدی فراتر از صمیمیت میشید، شما دارید با هم یکی میشید و حقیقتاً این یکی از زیبا ترین چیزاییه که میتونه برای هر دو نفر اتفاق بیفته.

یه درونگرا تو دلش باهاتون حرف میزنه، فحش میده،‏ متنفر میشه، دوستتون داره، گریه میکنه، میخنده، قضاوت میکنه، خودش رو برای قضاوت سرزنش میکنه، قهر میکنه، آشتی میکنه، جوابتون رو میده و با خودش ساعت‌ها کلنجار میره، فقط تو دلش و شما فقط میبینید که اون داره بهتون ‏لبخند میزنه.

میدونی دست خودم نیست، من ناراحت بشم، دلم بشکنه، ذوقم کور بشه، دیگه نمیتونم به چشم‌هاتون نگاه کنم، نمیتونم ارتباط قبلیم رو همچنان باهاتون حفظ کنم، من سرد میشم، جدی میشم، دور میشم.

اصلا از سخت‌گیر بودن و حد و مرز گذاشتن تو رابطه‌تون نترسید، اونی که شما رو بخواد بخاطر حد و مرز گذاشتن رهاتون نمیکنه، آدم‌ها ارزش چیزی که سخت به دستش میارن رو بیشتر میدونن.

وقتی برگشتن سمتتون
یادتون نره تو چه وضعیتی رهاتون کرده بودن

اما امیدارم هیچوقت بی‌حوصلگی رو تجربه نکنید، بی‌حوصله برای کارهاتون، بی‌حوصله برای حرف زدن، بی‌حوصله برای خوابیدن، بی‌حوصله برای غذا خوردن، بی‌حوصله برای رفتن، حتی بی‌حوصله برای موندن.

یه باگ تلخی راجب زندگی هست؛
آدما میتونن قشنگ نگاهتون کنن، ببوسنتون!
اما شب که شد باهاتون خداحافظی کنن و برای همیشه برن.

موقع حرف زدن‌هاتون یکم مواظب باشید، قلبه دیگه، میشکنه، وایمیسته، میمیره.

بغلم کرد و گفت «اگه می‌تونستم تموم غم‌هاتو ازت می‌گرفتم اما الان فقط می‌تونم بغلت کنم.»