آدم برای این همه خداحافظی ساخته نشده واقعااا !!

ترومای تعطیلی پشت پشت تعطیلی از تایم کرونا دارم.
و واقعا خوشم نمیاد.

تنها چیزی که این روزا
عمیقا بهش اعتقاد دارم اینه که:

هیچوقت هیچکس و نمیشه واقعا شناخت
و در لحظه باید انتظار ضربه از هرکسی رو داشته باشی...

‏تا یه سنی فک میکنی بابا اشتباه کرده، بعدتر میگی نه، مامان کم گذاشته!
اما وقتی واقعا بزرگ میشی،
میفهمی هیچ‌کدوم بلد نبودن چی درسته!
هر دو با زخمای خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه‌ی اون جنگ ناتموم.
از یه جایی به بعد، دیگه تقصیر اونا نیست،
تصمیم با توئه؛
زخما رو ادامه بدی، یا درمانشون کنی!

‏تو اگه واقعا یه نفر رو دوست داشته باشی نه با کسی جایگزینش میکنی نه فراموشش میکنی و نه ذره‌ای حست با گذشت زمان عوض میشه.

مرگ واقعا ترسناکه
کسی که میمیره نمیره که بعد از چند وقت بیاد ، نیست، دیگه کلا نیست ، لباسش هست ، عطرش هست ، خاطرات هست ولی هیچوقت هیچ جا قرار نیست دیگه اثری ازش باقی بمونه ….

‏من واقعا زندگیم نابود شده، استرسم چندین برابر شده، قهوه خوردنم هزار برابر شده، از اونور لرزش دست‌هام و سر دردهام شونصد هزار برابر شده، پرخاشگرتر شدم، بیحوصله شدم، با هر چیزی گریه میکنم و مثل چی نگران آشناها و حتی غریبه‌هام، در حالیکه من الان باید به سمت آرزوهام میدوییدم.

واقعا جات خالیه، دلم نمیخواد هیچکس پیشم باشه، ولی وقتی به این فکر میکنم که اگه تو بودی باز هم دلم نمیخواست؟ میبینم میخواست.

من واقعا غمگینم، کار میکنم، ورزش میکنم، معاشرت میکنم، آرایشگاه میرم، به خودم میرسم، ولی جونم غمگینه، جونتون غمگین بوده؟ میفهمید چی میگم؟

من همچنان تظاهر به دست و پا زدن می‌کنم ، در حالی که تنها کاری که واقعاً می‌کنم غرق شدنه ، به سختی سرم رو بیرون از آب نگه می‌دارم :).

" کتاب ما تمامش می‌کنیم نوشتهٔ کالین هوور "

♡