کاش
دوتا
بودم.
یکی
ادامه
می‌داد،
یکی
بسیار
و
بسیار
گریه
می‌کرد.

‌
کاش دو تا بودم،
یکی ادامه می‌داد و یکی بسیار و بسیار گریه می‌کرد .

. .

اون شبی که حالت بد بود و با خیال راحت رفتی قدم زدی و سیگار کشیدی و خودت رو تخلیه کردی، یکی یه گوشه نشسته بود و بیصدا تا صبح گریه میکرد و زل زده بود به یه اتاق تاریک فقط چون تاریک بود.

دردناک‌ ترین بخش پذیرش زمانی هستش که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی که در تار و پودت نشست، گریه‌هایی که شب و روز کردی، اهمیت‌های زیادی که دادی، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

با او می‌توانستم بعد از گریه های بلند
به چیزهای کوچک بخندم.

نمی‌گم از چشم های خوشگلی افتادی
به نظرم همه چشم ها زیبان ولی
از چشمی افتادی که برای حال بدیت بیشتر از خودت گریه می‌کرد.

من فقط ظاهر آدم قوی هستم
ولی اگه بغلم کنی
گریه‌م می‌گیره...

کی فهمیدی بزرگ شدی؟ روزی که با چشم‌هایی که از گریه تار میدید، به انجام دادن مسئولیت‌هام ادامه دادم.

بعضی خندیدنا از هرچی گریه دردناک تره:)


. .

وقت برای انجام کار اضافه نداشت، شب‌ها برای خود غمگینش گریه میکرد و روزها برای زندگی‌اش تلاش‌.