بعضی از دست دادن‌ها یک باره آدم رو خیلی تنها می‌کنن. در واقع تو فقط یک نفر رو از دست ندادی؛ یه گوشه‌ی امن رو از دست دادی، کسی که می‌شد به شونه‌اش تکیه بدی و از غم‌هات بگی، دوست صمیمی‌ات رو از دست دادی. انگار با از دست دادن یه سری آدم‌ها، تکه‌هایی از خودت رو هم از دست دادی.

یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

من رو به خاطرت بسپار؛ مثل اون بیت شعری که گوشه‌ی همه‌ی کاغذها می‌نویسیش.

دلم میخواد گوشه‌ای از ذهن کسی؛ یه غریبه‌ی مهربون باشم.

خیلی جالبه که تا توی فشار قرار نگیریم قوی‌ترین نسخه‌ی خودمون رو بیرون نمیاریم. نسخه‌ای که هست! همیشه هست. فقط نشسته یه گوشه‌ تا دقیقه ۸۷ بشه و سه‌تا گل عقب باشی.

امیدوارم اون چیزی که الان خیلی نگرانشی فردا یه "آخیش حل شد عمیق" باشه گوشه‌ی قلبت🫀

.
صبحی را آرزو می‌کنم که بیدار شویم
و ببینیم؛ بی‌خیال‌ترین آدمِ رویِ زمین شده‌ایم و هیچ چیز،
برای‌ِمان مهم نیست!
بی‌تفاوت شده باشیم به غصه‌ها، به رنج‌ها و مصیبت‌ها.
لم داده باشیم گوشه‌ای و همین‌طور بی‌دلیل؛ حال‌ِمان خوب باشد...

کاش لااقل یک‌هزارم گوشه‌ی چشم‌ت به من بود. من همون‌جا برای خودم خونه می‌ساختم.

من یه سریا رو تا ابد فقط توی قلبم دوست خواهم داشت و اونا هیچ‌وقت قرار نیست از اینکه یه گوشه‌ای از این دنیا دارن دوست داشته می‌شن، خبردار بشن.

آدم باید متعلق باشه
به جایی، به محیطی، به گوشه‌ای، به رویایی
و مهمتر از همه
به آدمی ...
به آدمی ...
به آدمی ...
در غیر این صورت مُعلقه، مُعلق!