غم آدم را لال میکند، فکرش را از کار می‌اندازد، کلماتش را دانه به دانه میخورد و در آخر، خودت میمانی و یک خالی بزرگ در حوالیت و یک خالی بزرگتر در درونت، بی آنکه کسی تو را فهمیده باشد و بی آنکه خودت، وسعت غمت را دانسته باشی