ولی بپذیرید هیچکس به اندازه کسی که در انتخاب کلماتش دقت می‌کنه جذاب نیست.

تجربش کردی؟ :)
بنظرم‌قشنگ‌ترین‌تجربه از عشق
معشوقِ یک‌هنرمند بودنه.
از بین‌کلماتش از بین طرحاش
از لنز دوربینش، از قافیه ی شعراش
جوونه میزنی بیرون،به همین قشنگی :)🫰🏻


. .

غم آدم را لال میکند، فکرش را از کار می‌اندازد، کلماتش را دانه به دانه میخورد و در آخر، خودت میمانی و یک خالی بزرگ در حوالیت و یک خالی بزرگتر در درونت، بی آنکه کسی تو را فهمیده باشد و بی آنکه خودت، وسعت غمت را دانسته باشی

پیامبر من،
رسول لبخند و مهربانی است
پیامبر من نماد رحمت است و ترجمه مهربانی

توسعه اسلام نه بر بال شمشیر
بلكه بر هندسه لبان محمد شکل گرفته است که زیباترین لبخندها را قاب می کرد...

ایمان با نگاه او جان می گرفت و
اسلام جهان را
او فرمانروای جان بود

پیامبر من، رسول مهربانی است دستانش بخشنده است و چشمانش نیز
دلی دارد کریم تر از همه دریاها
او
وحشی را جنایتکار قاتل حمزه سیدالشهدا را می بخشد
و
هنده را آنکه دندانش و دهانش هنوز بوی جگر حمزه می دهد را نیز عفو می کند

پیامبر من پیامبر سلام است و
سلام او
کلید اسلام
هیچ کس در سلام بر او پیشی نگرفته است و هیچ کودکی نیز از کنار او نگذشت مگر آن که به سلام او سلامت یافت و سعادت نیز هم..

او مرد کلمه و کلام است
مرد آیه و کتاب
جهان را کلماتش فتح کرد نه شمشیرش ...
اعجاز ماندگارش نیز کلمه بود نه چیز دیگر
این را به دنیا خبر برید ...

پیامبر من رسول مهربانی رسول بخشش رسول گذشت رسول لبخند رسول سلام رسول سلامت رسول سعادت و رسول انسانیت است
بگویید هر که را دستی بر قلم و نگاهی در هنر است
محمد مهربانی را
احمد آرامش بخش را
پیامبر رحمت را به جهان معرفی کند...

وقتی کسی در کنارت هست،خوب نگاهش کن !

به تمام جزئیاتش…

به لبخند بین حرف هایش..

به سبک ادای کلماتش،

به شیوه ی راه رفتنش،نشستنش..

به چشم هاش خیره شو..

دستهایش را به حافظه ات بسپار…

گاهی آدم ها انقد سریع میروند،که حسرت یک نگاه سرسری را هم

به دلت میگذارند…

حرف‌هایی هست‌ برای گفتن که اگر گوشی نبود نمی‌گوییم..

و حرف‌هایی هست برای نگفتن، حرف‌هایی که هرگز‌ سر‌ به ابتذال

گفتن فرود نمی‌آورند.

حرف های شگفت، زیبا و اهورایی همین‌هایند و سرمایه ماورایی هرکس

به اندازه حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد،



حرف‌های بی‌تاب و طاقت‌فرسا، که هم‌چون زبانه‌های بی‌قرار آتش‌اند و

کلماتش هر یک انفجاری را به بند کشیده‌اند؛

کلماتی که پاره‌های بودن آدمی‌اند.

اینان هماره در جستجوی مخاطب خویشند، اگر یافتند، یافته می‌شوند و

در صمیم وجدان او آرام می‌گیرند..

و اگر مخاطب خویش را نیافتند، نیستند..

و اگر او را گم کردند، روح را از درون به‌ آتش می‌کشند و دمادم،

حریق‌های دهشتناک عذاب بر می‌افروزند.

(دکتر علی شریعتی)