وسط راهی ولم کردی که خودت قدم به قدمش دستم رو کشیدی و آوردی، من از نبودنت ناراحت نیستم، از بازیچه شدنم عصبانیم.

باید همینجا بودی. باید این باد بازیگوش اردیبهشت ،
آواره می‌شد بین موهات و گردن‌ات
باید انگشتِ دستان بی‌قرار من، به چیدنِ بوی برگ‌های چنار، به پوستِ صورت‌ات یورش می‌برد...
باید برات از قصه‌های سرگردان مغزم می‌گفتم و تو گوش می‌کردی‌ام...
باید همینجا بودی ... باید تنها نبودم...
این نسیم بازیگوش اردیبهشت ماه نبودنت را بدجور زبان درازی می‌کند ...

#علی_سلطانی

از وقتش که بگذره دیگه فایده‌ای نداره، اگه زمانی که باید می‌بودی، بودی اون قشنگه، اگه زمانی که باید توجه می‌کردی توجه کردی اون درسته، اگه زمانی که باید گوش می‌دادی گوش دادی اون باارزشه، همین به موقع‌ها ارزشت رو نشون می‌ده، حمایت به موقع، عذرخواهی به موقع، بودن به موقع، می‌دونی وقتی دیر بشه دیگه نمیچسبه به آدم، حالا تو بیا و بعدا کلی کار کن، بعدا دیگه نه ذوقی مونده و نه احتیاجی هست..!
• |.

وقتی تلاشت رو کردی و دیدی نشد حداقل دیگه حسرتی برات نمیمونه.

گاهی برگشتن به رابطه‌ای که تموم شده، به این دلیل نیست که ما یا طرف مقابل تغییر کردیم، بلکه به این دلیله که ذهن ما هنوز دنبال پایانی متفاوت برای داستان و رنج‌های حل‌نشده‌ی قدیمه.

تلاش نکردی؟ عزیزم تو یه روزهایی دلت می‌خواست بمیری ولی زندگی کردی. این خیلی اتفاق بزرگیه.

‏این عادت تظاهر به قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره یه جایی کار دست آدم می‌ده، احساساتی که به زور چپوندیش تو یه کمد و فکر کردی دیگه تموم شده.

من ترکت نمی‌کنم.
من با یه بحث ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه هنوز زخمای قبلیتو داری ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه تو اشتباه کردی ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه گاهی اوقات
حرف‌های نادرست می‌زنی ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه کسی بهت یاد نداده
چجوری ارتباط بگیری ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه گاهی وقتا مود خوبی نداری ترکت نمی‌کنم.
ما باهم یاد می‌گیریم.
باهم رشد می‌کنیم.
باهم پیشرفت می‌کنیم.
باهم آینده رو می‌سازیم.

اینو بفرست سیو مسیج ک هر روز بخونیش:
هروقت حس کردی
کسی داره ازت دوری می‌کنه ؛
دیگه هیچوقت مزاحمش نشو.
ارزش تو بیشتر از اینه که بخوای
خودتو ب زور تو دل کسی جا کنی.

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.