وقتی یادم میاد باهام چیکار کردی، تعجب میکنم که چرا هنوزم دوستت دارم.

بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

حسم بعد از دلخوری از آدم‌ها کم توقعیه، ناراحتم کردی؟ حله دیگه توقعی ازت ندارم.

خیلیا میبینن و میگن اصلاً بهت نمیخوره که تو زندگیت مشکل داشته باشی...
بهت نمیخوره که سختی کشیده باشی!
بهت نمیخوره زود رنج باشی...
بهت نمیخوره احساسی باشی...
بهت نمیخوره که تنها باشی :)
آره خیلی چیزا بهمون نمیخوره چون ما به خیلی از دلایل ظاهر داستان رو حفظ کردیم و نخواستیم کسی چیزی ازمون بدونه...
وگرنه فکر بقیه کجا و واقعیت زندگی ما کجا...!

وقتی پسرهای باشخصیت رو میبینم که بلدن چطوری رفتار کنن و احترام گذاشتن رو بلدن دوست دارم برم مامانشون رو ماچ کنم بگم مرسی که همچنین پسر باشخصیتی تربیت کردین و جامعه رو قشنگ‌تر کردین.

یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

نگفتن رنج یجور موندن تو گذشته‌هاست. انگار هنوز یه جایی، توی یه لحظه گیر کردی. ولی وقتی ازش می‌گی، یه قدم ازش فاصله می‌گیری. کم کم تبدیل می‌شه به جای زخمی که یادت می‌ندازه چیا گذروندی و چقدر قوی‌تر شدی.

حالتو از زندگی بهم میزنن بعد میگن مگه چیکارت کردیم؟

گاهی آرامشی که دنبالش میگردی، پشت پرده‌ی همون اضطرابیه که همیشه سرکوبش کردی! روان خسته، سکوت نمی‌خواد! گوش شنوا می‌خواد.

تو به اندازه‌ی وقتی که برای فهمیدن خودت صرف کردی، بالغی!