همه این مدت زندگیم جوری سپری شده که میتونم سال‌ها بدون اینکه هیچ اتفاق ناراحت‌کننده و غم‌انگیزی بیوفته، غمگین بمونم.

من نمیتونم باور کنم
کسی که ذوقت رو کور میکنه
دوستت داشته باشه :)

از کسی که همه چیزم بود، تبدیل شدی به یه اسم و فامیل که فقط میدونم وجود داره، چون دیگه حتی نمیتونم بگم میشناسمت.

تا میتونید خودتونو به گیج بازی بزنید
بگید نمیدونم، بگید نمیتونم، بگید
بلد نیستم، بگید حالیم نمیشه، بگید
من خرم، بگید من ناتوان عقلی ام
ولی ارامش برای خودتون بخری با
گفتن این کلمات و هرچی ک شنیدید
به هیچ جاتون نباشه...

هموسو امشب کشته شد، وضعیت روحی ایم جوری که میتونم بابتش گریه کنم. (جومونگ هی میگفت استاد استاد و پیداش نمیکرد) اینجا هنوز نمیدونست بابای واقعیشه

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نیستمش؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…

روز به روز دارم کم حرف‌تر میشم، یه وقت‌هایی حس میکنم میتونم چند هفته تو خونه بمونم بدون اینکه نیاز داشته باشم معاشرت کنم.

اینجوریم که خیلی مهربونم خیلی اهمیت میدم خیلی صاف و ساده م با آدمایی ک دوسشون دارم
ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دگ نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم .

‏قطعا میتونم بگم اون لحظه‌ای که دلت برای خودت میسوزه، بدترین و غمگین‌ترین حس دنیا رو تجربه کردی.

اینطوریم که خیلی مهربونم، خیلی اهمیت میدم، خیلی صاف و ساده‌ام با آدم‌هایی ک دوستشون دارم، ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دیگه نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم.