نمیدونی بابت داشتنت چقدر خوشحالم نه؟! تو قشنگ ترین تافته جدا بافته ی دنیایی واسم. هدیه ی طبیعت به پاس تمام رنجهایی که کشیده یا مثلا نوبرونه‌ی درخت ارزو از سمت پری، یا شایدم دعای غریبه ای که خودم نشنیدمش‌. در هر صورت تو جادویی ترین بخش منی؛ میگم بخش من چون برای یه شخص جدا بودن زیادی بهم نزدیکی!! هیچوقت به همیشگی بودنم شک نکن، چون گره های قلب من فقط به دست خودت باز میشن بمون، بمون بمون؛ اندازه ی تموم ادم ها بمون. با عشق برای رویایی ترین چشم های دنیا!

اگر برخلافِ قول هایش پایت نماند
روی خودت ایراد نگذار...!
نگو اگر زیباتر میبودم می ماند!
اگر لاغرتر و یا چاق تر میبودم می ماند!
اگر فلان اگر بهمان میبودم شاید می ماند!
آدمی که پای رفتن داشته باشد
نه تنها تو را ترک میکند
بلکه با آدم های بعد از تو هم نمی ماند...
حتی اگر هرچقدر زیباتر باشند
هرچقدر خوش اندام تر

شاید باغت سرسبز نمیشه
چون هربار که گلی درمیاد ، اونو میچینی
تا به بقیه ثابت کنی که یه باغ داری .

شاید یه چیزی که میخواستی نرسیدی، چون جهان میدونست تو لایق بیشترشی.

شاید اگه هوا الان این‌طوری بود
آدم خوشحال‌تری بودم ..

‏شاید بعدا درست بشه ..
‏ولی من الان بخاطرش غمگین ترین ، بغضی ترین ، و تنها ترینم :)

♡

همیشه برای برگشتن یک در رو باز بذارید, شاید توضیح قانع کننده ای آن پشت باشد.

خزعبلاتِ ذهنِ نیمه بیدارم

اینجا خبری از امید نیست، نه حرفی از انگیزه.
فقط صدای مبهمی از ذهنی خسته، در حال فروپاشی آرام.
شاید این واژه‌ها برای نجات نیستند؛ فقط برای اینکه سقوط، تنها اتفاق نیفتد.

اینجا توهمات روزمره‌ی کسی‌ست که
نمی داند چرا هنوز نفس میکشد..

آدمی که دلش غمگینه شاید بارها بخنده، ولی محاله چشم‌هاش دیگه برق بزنه

وَ شاید بزرگسالی همین باشد

وقتی مجبوری
فردای شبی که مردی
پاشی زندگی کنی.‌.!