‏اگه باهاش حالت خوبه، ‏اگه مهربونه، ‏اگه ذوق‌ و تو چشمات میاره،
‏اگه خوب میتونه اوضاع رو کنترل کنه،
‏اگه میفهمتت؛ میتونی کنارش خودت باشی،
‏اگه پا به پاش میتونی بی پروا دیوونگی کنی،
‏دلیل خنده های از ته دلته...
‏خب دستاشو بگیر!
شاید دیگه هیچوقت نتونی این حس و با کسی تکرار کنی...

میدانم شاید این نتیجه‌گیری کلیشه‌ای باشد، اما من به این باور رسیده‌ام که آدمی را عشق انسان میکند و همان عشق است که از انسان هیولا میسازد...

همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

نبود نت باعث میشه بیشتر از هروقت دیگه ای با خودمون تنها بشیم، شاید همین تحمل تنها شدن با خودمونه که اذیتمون میکنه.

گاهی فکر می‌کنم تنهایی، زخمی‌ست که هیچ‌وقت نمی‌بندد؛
شاید آموختنِ زندگی با این زخم، تنها راهِ زنده ماندن باشد.

حالا که پرچم ها سیاه هستند!
و جنگ دارد شیوع پیدا می کند،
بیا از عشق بگوییم!
شاید آدمیزاد
تفنگش را زمین بگذارد
و نگاهش
در رنگین کمان زندگی
لبخندی را دنبال کند
که می رسد به آزادی!
به انسانیت! به دوستی! به … به …
هرچند خوب بودن در حال انقراض است
اما؛
بیا از عشق بگوییم!

شاید تینیجر بودن تو کشورای دیگه لذت بخش باشه اما اینجا جز استرس و درد و نا امیدی هیچ چیزه دیگه ای نداره.

با وجود تموم این چیزها،
نمی‌دونم چطور،
ولی هنوز هم دلم می‌خواد باور کنم که همه‌چیز می‌تونه درست بشه.
هنوز هم دلم می‌خواد نسبت به خیلی چیزها امیدوار بمونم؛
که شاید خیلی چیزها تغییر کنه، بهتر بشه….

به روی خاک تو شاید همیشه شاد نبودم
ولی غریب نبودم.

شاید یک روز
عصر تابستان
در آرامش و صلح و باز هم چای .️