آدم‌ها از هم یاد می‌گیرن همه چی رو.
عشق رو، خیانت رو، دروغ رو،
وفاداری رو، رفتن یا موندن رو.
همه ی این‌ها رو از آدم‌های دیگه یاد می‌گیرن.
گاهی باید بشینی و فکر کنی،
که از آدم‌هایی که توی زندگیت اومدن و رفتن چی یاد گرفتی؟
عشق، احساس، خیانت،
دروغ، نفرت، یا وفاداری؟
اینجوری شاید در انتخاب‌ آدم‌های بعدیت
با چشم باز عمل کنی!



. .

‏اگر از خودتون و احساستون مطمئن نیستید، کسی رو از موندن و وجودتون تو زندگیش مطمئن نکنید؛
‏آدما سنگ نیستن؛ دل دارن، نمیتونن فراموش کنن، شاید دیگه نتونن اعتماد کنن :))

اونایی که حرف از عشق میزنن
ولی تا تقی به توقی میخوره انگشتِ
انتظار و تو درک نمیکنی و هرچی رو
تو چشم به اصطلاح معشوقه‌شون فرو میکنن..
کاش نزار قبانی بود رو شونشون میزد میگف:
«عشق دل به دریا زدن است
بی کِشتی...حالا تو هی حرفشو بزن :)
شاید شرمنده میشدن..!



. .

از چیزی که براتون خیلی مهمه
راحت دست نکشید؛
شاید این جنگیدن تاوان سختی
براتون داشته باشه؛
اما!!!
بعدش دیگه حسرت نجنگیدنِ براش
رو نمیخورید...

شاید اون آدم اشتباهی نبود
‏فقط تو یه زمان بدی وارد زندگی هم شدین..

یه آدم هایی رو شاید
یه بند انگشتشون
رو هم لمس نکرده باشی
ولی هزار بار به قشنگ ترین
شکل بغل گرفتنشون
رو تجسم کرده باشی

کسی که ی سال پیش واست غریبه بود
امسال شاید همه ی زندگیت باشه !
یا اونی که پارسال همه ی زندگیت بود،
امسال می تونه فقط ی غریبه باشه
گذر زمان خیلی وحشتناکه . . . !

‏از یه سنی به بعد دیگه عاشق هیچکسی نمیشی فقط یکمی خوشت میاد،اونم شاید..

گفت منکه میدونم آخرش همه چی تقصیر من میشه!
خب
آره شاید
یبارم من اونی باشم که «آخرش همه‌چی تقصیر اون نشده»
چیزی کم میشه ازین دنیا؟



. .

تنها بدیش این بود که خیلی خوب بود..
بعضی از آدم ها انقدر خوب هستن که نباید بهشون نزدیک شد.
باید اون ها رو از دور دید، از دور سلام کرد، از دور لبخند زد، از دور دوست داشت...
شاید این هم یک جور داشتن باشه
آخه زندگی متخصص اینه که آدم های خوب رو ازت بگیره..

- روزبه معین