وقتی دارین کسی رو تجربه می‌کنین،
مواظب باشید شاید اون داره شما رو زندگی می‌کنه…

من میخواستم تو همه‌ی ”نمیشه“ های خودت رو حل‌ کنی ولی خب شاید جون جنگیدن نداشتی..

شاید گاهی کمی دیر بلند شوم و خودم را جمع و جور کنم اما می‌دانم که بلند می‌شوم، خودم را محکم می‌تکانم، سرم را بالا می‌گیرم و جوری ادامه می‌دهم که کسی باور نکند همین چند لحظه قبل با چه رنج و اندوهی به زمین افتاده بودم
و چقدر غمگین بودم.

شاید بتونی کل روز رو وانمود کنی خوبی ولی شب، شب داستانش فرق داره.

تو حق نداری راجع به کسی قضاوت کنی که کل زندگیشو ندیدی،
روزای سختشو حس نکردی،
از نزدیک شاهد هیچی نبودی؛
تو فقط یه قسمت کوچیک از عمرشو تماشا کردی،
تو فقط دیدی چیکار کرده، ولی ندیدی بهش چی گذشته،
شاید این بهترین تصمیمی بوده که اون آدم گرفته،
ولی "قضاوت" بدترین تصمیمیه که تو گرفتی!

یه قانون کلی وجود داره اون هم اینکه پسری که در شروع رابطه آروم پیش میره شاید در ادامه اینطوری بشه که کوه رو براتون جابجا کنه ولی پسری که در شروع لاو بامبینگ میکنه قطعا گند میزنه تو زندگیتون و یطوری شوکه میشید که روزی صد بار از خودتون بپرسید چی شد که این شد؟

نمیدونم گفتنش درسته یا نه، ولی شاید هزار بار تو همین سن کم بهم ثابت شده که محبت بیش از حد و بیجا چشم و دل آدم‌ها رو کور میکنه، اون شجاعتی که تو با محبت بیش از حد به یه آدم میدی تهش قدرت میشه برای خودش که تو رو نادیده بگیره.

نمیدونم عزیزم، شاید تلخ‌ترین قسمت زندگی اونجاییه که مجبور میشی قبول کنی هیچی قرار نیست اونطوری که تو دلت میخواد پیش بره.

بعضی روزهام هیچ اتفاقی نیوفتاده، ولی دلت میخواد غمگین باشی، دلت میخواد کمتر حرف بزنی، بیشتر خیره بشی، کمتر بیرون بری، بیشتر تنهایی وقت بگذرونی، تا خود صبح رو یه موسیقی غمگین قفلی بزنی و به رفتن کسی که شاید هیچوقت تو زندگیت نبوده فکر کنی و ریز ریز اشک بریزی، بعضی روزها انگار آدم وظیفه خودش میدونه تموم غم دنیا رو به دوش بکشه.

او امن بود و دنج
اگر آدم نبود و مکان بود
احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها
یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها
شاید هم کتابخانه‌ای
برای از واقعیت فرار کرده ها .️