Why is it so easy to kill our happiness but so hard to kill our sadness?

چرا از بین بردن خوشحالی انقد راحته ولی از بین بردن ناراحتی انقد سخته؟

هیچکس قشنگ‌تر از من دوستت نداره، من ناراحتت میکنم، عصبیت میکنم، دلخورت میکنم ولی یه تار موهات رو به دنیا نمیدم.

همه این مدت زندگیم جوری سپری شده که میتونم سال‌ها بدون اینکه هیچ اتفاق ناراحت‌کننده و غم‌انگیزی بیوفته، غمگین بمونم.

آره من یه وقت‌هایی از دستت عصبی میشم، ناراحت میشم، حسودی میکنم، سرت غر میزنم، اذیتت میکنم، از دستم خسته میشی، یجاهایی ناامیدت میکنم و حتی باعث میشم بترسی، فقط خواستم بگم همه این‌ها از سر عشق و علاقه زیاد من به توعه وگرنه بقیه آدم‌ها بی‌ارزش‌تر از اونی هستن که بخاطرشون عصبی بشم یا واسشون خودم رو به آب و آتیش بزنم.

من نمیگم ازت ناراحتم، بجاش استیکر و گیف دادن‌هام کم میشه، پیام‌هام کوتاه میشه، آفلاین بودنم زیاد میشه.

اصلیه معدمه که با کوچکترین ناراحتیم بهم میریزه

مهم نیست چیکار کردی، مهم نیست ییای بگی ببخشید، مهم اینه میدونستی ناراحت میشم، دلم میشکنه ولی باز هم انجام دادی.

کاش این رو بفهمید وقتی توی رابطه‌اید، نمیتونید هر وقت ناراحت بودید بزارید برید، هر وقت مشکلی براتون پیش اومد بدون اینکه به طرفتون توضیح بدید اخلاقتون عوض شه، اگه از جای دیگه ناراحتید سر طرفتون خالی کنید، توی رابطه دوطرفه اگه مشکلی برای یکی پیش بیاد طرف مقابل هم ناخودآگاه درگیر میشه و از شما انتظار داره روی بودنش حساب باز کنید، حتی اگه نتونه مشکلتون رو حل کنه بهش اجازه بدید کنارتون باشه، بدترین چیز توی رابطه دادن حس بی‌مصرف بودن به طرف مقابلتونه.

ولی ترکیب بسیار حساس بودن و زیاد فهمیدن انگار نفرینه، از کارهاشون ناراحت میشی در عین حال که کاملا میفهمی منظور و نیتشون از این کار چی بوده و با خودت کلنجار میری به روشون بیاری یا نه.

یه افسانه خیلی قشنگی هست که میگه اگه لایقش باشی بهت تعلق میگیره و اگه لیاقتش بیشتر از اون رو داشته باشی ازت گرفته میشه، پس بیخود برای چیزهایی که از دست دادید ناراحت نباشید، حتما قراره بهترش گیرتون بیاد.