من از نبودن کسی ناراحت نمی شم،فقد بابت اعتمادی که از بین رفت و احساسی که حیف شد،غمگین می شم.

من وقتی ناراحتم از همه فاصله میگیرم،
چون اگه حرف بزنم قلبشون رو میشکنم...

دیگه هیچی نمیتونه من رو ناراحت کنه، چون تقریبا همه اتفاق‌ها افتاده.

شاید نبودنت ناراحتم کنه،ولی بودنت هم دیگه باعث خوشحالیم نیست.

هم میخوام ببینمت هم نمیخوام، هم دوست دارم هم ندارم، هم خوشحالم میکنی هم ناراحت، هم میخوام باهات حرف بزنم هم نمیخوام، هم باعث آرامشمی هم اورثینکام، تو من رو توی مجموعه عظیمی از تضادها گیر انداختی.

بعضی اوقات ادم از یچیز کوچیکی یهو یک جوری برافروخته و عصبانی میشه که برای خودش و اطرافیانشم تعجب آوره که اینکه چیز بزرگی نبود که واکنشت این باشه!
در اصل چیز کوچیکیه ولی تمام ناراحتیای کوچیک قبلی و گذشته انقدر رو هم جمع شدن که یک چیز کوچیک حالا برات حکم کبریت روی باروت و داره! تو از یچیز کوچیک ناراحت نشدی! تو از تمام ناراحتی ها و خشم ها و نادیده گرفتن های تمام این سالها ناراحت شدی.

من به شدت آدم
"وقتی ناراحت میشم بروت نمیارم ولی یواش یواش از چشمم میوفتی" هستم.

میدونی اوج خفگی کجاست؟ همون جایی که کلی حرف داری و به شدت ناراحتی و خیلی چیزها رو اعصابت میرن ولی سکوت میکنی و به اخرین درجه ناراحتی میرسی و ترجیح میدی که هیچی نگی فقط یه گوشه بشینی و ببینی چی میشه.

پیر شدن به سفید شدن موها نیست.
به احساسیه که دیگه به همه چیزهایی که یک روزی از ناراحتی می‌کشتنت الان می‌گی مهم نیست ...

آدم‌هایی که ناراحتیشون رو به روت نمیارن، هیچی نمیگن و دعوا نمیکنن، همون‌هایی هستن که یه دفعه قید همه چیز رو میزنن و یهویی میرن.