ولی خودمونیم دقت کردین تا چند روز پیش بخاطر چه چیزای چرت و پرتی ناراحت بودیم؟

بعضی آدم‌ها تو رو نه بخاطر چیزی که هستی، بلکه بخاطر تصویری که از تو ساختن دوست دارن! و وقتی واقعی‌تر میشی، احساس میکنن که به باوری که نسبت بهت داشتن خیانت کردی.

این‌که چشم از گوشی برندارم تا مسیج‌های آدم مشخصی رو در لحظه ببینم مضطرب و کلافه‌م می‌کنه، این‌که بخاطر دوست داشتن یک‌نفر دچار اضطراب شم واسم غم میاره و در عین حال از اون حسم لذت هم می‌برم، درواقع دوست داشتن واسم ترکیبی از غم، مازوخیسم، انتظار و درعین حال آگاهی به تمام این‌ها شده.

آدم از هر جایی که میره بخش زیادی ازش جا میمونه اونجا. روی کاشی هاش، روی میزی که دستشو میذاشت روش، روی صندلی و مبلش، روی دسته ی شیر آب، کلید برق...
و واقعا عجیبه بدونی توی همینجایی که تو قدم میزنی، بعدا یه سری آدم دیگه قدم میزنن و خاطرات جدید متفاوتی میسازن.
بار آخر به اطراف یه نگاه اجمالی میندازی، درو قفل میکنی و آخرین تماس دستت قطع میشه با دستگیره ی دری که هر روز بهش می‌خورد
و میری.
خداحافظی خیلی عجیبه...

دوستم عاشقته و ممکنه بخاطر همین دوست داشتنش یه روز ازت بگذره ولی من ازت نمیگذرم بابت همه شب‌های نیمه تمومی که بهش هدیه کردی، بابت ذوقی که ازش گرفتی، بابت امید واهی‌ای که بهش دادی، بابت انگیزه‌ای که از زندگیش گرفتی، رفتار تو‌ باهاش حتی روی دوستی ما هم اثر گذاشت و از من هم دورتر شد.

چیزی به نام خستگی روحی وجود داره، اینطوریه که از لحاظ جسمی خوبی ولی به خاطر افکار مزخرفت نمیتونی حتی کوچکترین حرکتی انجام بدی.

آدم‌ها از همدیگه دور میشن، بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که نباید به هم بزنن ولی میزنن و بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که باید به هم بزنن ولی نمیزنن.

با هم حرف بزنید؛ بیشتر فاصله‌ها به خاطر سکوت و حرف‌های نگفته شکل می‌گیرن.

شده تا حالا لباسی رو برای یه قرار خاص خریده باشید و هرگز اون قرار خاص پیش نیومده باشه؟ یا مثلا یکی بهتون بگه بخاطر من موهات رو بلند کن و وقتی موهاتون رو بلند شد دیگه اون آدم نباشه؟ یا کادوی تولدش رو بگیری و روز تولدش باهات قهر کنه؟ شده تا حالا یه عالمه عشق رو دستتون باد کنه؟

آدما جا میمونن ، تو فرودگاه ، تو خیابون ، تو خاطرات ..