نوشته بود:
خیلی از آدم‌های امروزی به خودشون زحمت نمیدن یه نفر رو کشف کنن!
زیبایی هاش رو بیرون بکشن و در برابر تلخی‌هاش صبر کنن، آدم‌های امروز، دوستی های کنسروی میخوان، یه کنسرو که درش رو باز کنن، یه نفر شیرین و مهربون از داخلش بیرون بپره و هی لبخند بزنه و بگه حق با توئه...

به نظر من خوشگلی یه نفر رو اصلا از عکس نمیشه فهمید،فقط وفقط باید حرف بزنه.

بَچه که بودیم
وقتی یهویی برقامون میرفت
بابامون هرجای خونه که بود داد میزد
نترسیدا من اینجام
الان تویِ جایی از زندگیم
دلم یکی و میخواد که وسطِ این تاریکی های زندگی
اونجایی که هیچ نورِ امیدی وجود نداره
یهو داد بزنهُ بگه
نترسیا من اینجام...

بلاخره باید یجایی آدم مورد علاقه‌ات بزنه تو ذوقت تا به خودت بیای، روال زندگی همینه.

‏انسان قاتل خودشه، هیچ‌ چیز به اندازه خود آدمیزاد نمیتونه بهش آسیب بزنه حتی زخم‌هایی که بقیه بهت زدن هم حاصل اختیار و قدرتیه که خودت به دست‌هاشون دادی.

‏انسان قاتل خودشه؛ هیچ‌چیز به انداز خود آدمیزاد نمی‌تونه بهش آسیب بزنه. حتی زخم هایی که بقیه بهت زدن هم حاصل اختیار و قدرتیه که خودت به دستاشون دادی.

هر آدمی تو زندگیش به یه نفر نیاز داره که بدون ترس از قضاوت شدن پیشش حرف بزنه.

بدتر از حس از دست دادنش اون لحظه‌اس که مثل غریبه‌ها باهات حرف بزنه.

‏یادآوری:

تو لیاقت کسی رو داری که برای نگه داشتنت دست به هر کاری بزنه

کاش آدما یا سیاه بودن یا سفید، کاش انقدر آدمیزاد خاکستری نبود، راحت میفهمیدی باید با یکی ارتباط بگیری یا نه! اینکه هرکسی می تونه در عین اینکه خیلی جاها بهت کمک کرده، خیلی جاها هم بهت آسیب بزنه و رفتارای سمیی داشته باشه و تو نمیدونی باید در قبالش چیکار کنی واقعا غم انگیزه