یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

همیشه اماده باش که تنهایی خودتو نجات بدی بعضی ادما یکدفعه عوض میشن امروز براشون مهمی، فردا براشون هیچی نیستی. و زندگی واقعی همینه.

مغز عاشق تکراره، حتی اگه اون تکرار دردناک باشه! برای همینه که دوباره همون آدم‌ها رو جذب میکنی، و همون الگوها رو تکرار میکنی! و فکر میکنی ‌که تقدیرته، در حالی‌ که فقط زخمت هنوز خوب نشده.

زندگی همینه دیگه یه شب رو تختت تا صبح پشت تلفن باهاش حرف میزنی و میخندی یه شبم روی همون تخت شب تا صبح گریه میکنی.

سال جدید با رنج‌های تازه‌ای شروع می‌شه و تو مجبوری شروعش کنی. احتمالا زندگی همینه.

حس میکنم دیگه هیچ‌ اومدنی، هیچ رفتنی، هیچ اتفافی نمیتونه روم تاثیر بذاره، دیگه خیلی راحت همه چیز رو قبول میکنم و ازش میگذرم و آخرش میگم زندگی همینه دیگه.

من اهمیت میدم، من همیشه اهمیت میدم، اصلا مشکلم همینه.

زندگی همینه دیگه ، همین قدر‌ ساده ..
وقتی کسی اومد که فکرش حالت رو خوب کرد و حضورش دنیات رو رنگین
دیگه جایی نرو ، دنبال چیزی نگرد ..
تهش همینجاست ، دوست داشتن آدمها 🤍

♡

ذات آدمیزاد همینه؛ اونایی که میان سمتش رو پس میزنه، دنبال اونایی که فاصله دارن می‌دوئه.