دلم میخواد غیب بشم.
بشم یه گمشده ای که هیچکس خبر نداره مردس یا زنده و قطع امید کنن از وجودش. دلم میخواد شنل نامرئی هری رو بردارم تو خیابونا راه برم و از دید همه پنهان بشم، بعد کم کم فراموشم کنن انگار که از اول نبودم.

ولی یه روزی که دیر شده، میفهمی که هیچکس به اندازه من بلد نبود باهات مدارا کنه.

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

‏فراموشش کن عزیزم، بی شک اگه دوستت
داشت ، این چنین آشفته حال نبودی...!!

ماه هیچوقت وفادار نبود. یک شب بود و یک شب نبود. اما تمام شعرها برای او شد،‌ درحالی که آفتاب همیشه یکسان درخشید و کسی برایش شعر نگفت.

‏یه مرحله از زندگی هم هست که بهش میگن
‏بی تفاوتی ناشی از صبر بیش از حد که دیگه مثل گذشته برای نبودن ها بی قراری نمیکنی.

خسته نبودم فقط دیگه ارزش جنگیدن نداشت.

نیاز دارم برگردم به روزی که دو تا غریبه بودیم و زخمت رو تنم نبود، میدونی اون موقع هم آدم غمگینی بودم ولی انقدر زخمی و غمگین نه.

ما دلبری بلد نبودیم، وایسادیم ،سیگار کشیدیم و رفتنِ اونایی که دوسشون داشتیم و تماشا کردیم ..

عزیز من
باور کن
بی شک اگر دوستت داشت
دلیل غمت نبود
همین
این خیلی درسته..

صدای بی گزند
.️.