در نامه‌ آخرش نوشت و تو قلبی را شکستی که حتی راضی به خم ابروی تو نبود.

از من میپرسی چرا ناگهان دست کشیدم و رفتم؟ ناگهان نبود عزیزم، من در سرم مدت‌ها بود که راه افتاده بودم.

‏تا یه سنی فک میکنی بابا اشتباه کرده، بعدتر میگی نه، مامان کم گذاشته!
اما وقتی واقعا بزرگ میشی،
میفهمی هیچ‌کدوم بلد نبودن چی درسته!
هر دو با زخمای خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه‌ی اون جنگ ناتموم.
از یه جایی به بعد، دیگه تقصیر اونا نیست،
تصمیم با توئه؛
زخما رو ادامه بدی، یا درمانشون کنی!

ناراحتم ، مگه خوشگل‌ها قرار نبود فقط برقصن؟

ولی اون بزرگ شدنی
که دنبالش بودم،
این شکلی نبود...

صدای بی گزند
.️.

از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه، باخت بزرگیه چون تازه بعد رفتنشه که میفهمی اونقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

برای آدما
همونقدری باشید
که
براتون هستن،
مثلا
اگه نبودن
نباشید ..
همین

صدای بی گزند
.️.

وقتی از هم فاصله میگیریم، یه چیزی توم از بین میره، یک بخشی از خودم گم میشه، تو واسم مثل هوایی میمونی که نمیتونم توش نفس نکشم، مثل دارویی، عوارض داری، ولی نبودنت از بودنت دردناک‌تره.

وقتی خدا می‌خواهد رشد کنی:
تو را از دنیا جدا می‌کند،
کاری می‌کند احساس شکستگی کنی،
اجازه می‌دهد قلبت در سکوت بشکند،
روحت را خسته می‌کند تا تسلیم بشی،
و کاری می‌کند به ارزش خودت شک کنی،
تا زمانی که بفهمی
هیچ‌وقت تنها نبودی،
فقط در حال تمرین بودی.

نهایت اندوه آنجاست که حس می‌کنی تو استعداد شاد بودن را داشتی و ذاتاً از جنس تاریکی نبودی؛ اما نورها تو را تنها گذاشتند و به آغوش سیاهی سپردند.