تمام عمر دنبال شاهد گشتی
تا رنجت را باور کند
خودت مگر آنجا نبودی ؟

شاید اگ تو نبودی این منِ قوی هم الان نبود؛
شاید اگ قلبمو نمیشکستی نمیفهمیدم نباید حرف های هر کسی رو باور کنم؛
شاید اگه با تو آشنا نمیشدم هیچوقت نمیفهمیدم آدما اونجوری که نشون میدن نیستن؛
شاید تو برای من لازم بودی تا بفهمم برای همه نباید همه ی وجودمو بزارم! همین....

خودم بودم و خودم،
توی بدترین و سخت ترین روزا هیچکس نبود
ولی وایسادم، رد شدم، ادامه دادم.

تو اولین پناهگاهی نبودی که بر سرم آوار شدی، اما اولین پناهگاهی بودی که با تموم وجود امید داشتم امن و استوار بمانی.

شگفت‌انگیزترین ویژگی مدرسه این بود که لازم نبود قرار بذاری برای دیدن آدم‌هایی که دوستشون داری ، هر روز بودن .️

ما
باغبون
بدی
نبودیم؛
گلمون
فصلی
بود....!

نشستم یه گوشه از مهم نبودن چیزایی که مهم بودن لذت میبرم!

ناراحت نشدم فقط بهم ثابت شد، اونقدر که روت حساب باز کرده بودم، نبودی...

گاهی واقعا نیازه کمی هم به خودت حق بدی و سعی کنی خودت و درک کنی، چون هیچکس تو شرایط تو نبوده، گاهی باید از سرزنش‌ ها و عذاب وجدان‌ های کاذب که مثل اسید از درون تو رو میخوره رها بشی و یکم نفس بکشی...

تنهاییم شبیه تنهاییِ ظهرای بچگیم شده ، وقتایی که همه می‌خوابیدن و من خوابم نمی‌برد ، آدما بودن اما نبودن :(