من یه روتین تنهایی دارم
اینجوری که بعد از کار
و قبل از رفتن به خونه
میرم یه کافه تنهایی می‌شینم
حین چای خوردن به
رفت و آمد آدمها نگاه می‌کنم
کارامو انجام میدم
بعد میرم خونه ..
یه تایمی که هیچکس
باهام حرف نمی‌زنه و کارم نداره ..

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.

تنها چیزی که اگه رهاش کنی
پشیمون میشی، ورزش، خانواده و آیندته،
نگران رفتن آدما نباش!

از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه، باخت بزرگیه چون تازه بعد رفتنشه که میفهمی اونقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

این روزها توی رابطه رفتن این شکلیه که انگار داری وارد یه معامله سنگین میشی بدون اینکه قرارداد ببندی، قسمت ترسناکش هم اینجاست که تو کلی سرمایه‌گذاری میکنی ولی ممکنه شریکت یهو یطرفه همه چیز رو فسخ کنه.

«‌یکی از چیزهایی که با بالا رفتن سنت متوجه میشی اینه که هر چیزی توی زندگی نیاز به واکنش و پاسخ دادن نداره، اونی که باید بفهمه میفهمه و اونی که قراره نفهمه، نمیفمه !»

آرزو می کنم خنده ات تنها به عادتِ مرسوم
عکس گرفتن نبوده باشد و تو خندیده باشی
در آن لحظه از ته دل چرا که خنده تو،
جهان را زیبا می کند....🤍

سخت ترین قسمت رفتن آدم ها
اونجاست ڪه؛
هیچ وقت با خودشون
خاطرہ هاشون رو نمیبرن

پذیرفتن اینکه ادم مورد علاقت، ادم زندگیت نیست، خیلی غم انگیزه…

‏یه‌ روز از آدمای عوضی تشکر میکنی که اومدن تو زندگیت و باعث شدن بفهمی بد بودن چه شکلیه ..
لازمه بد بودنِ آدمارو ببینی تا وقتی یه آدمِ خوب اومد ، قدرشو بدونی و نذاری بره ،
اما امیدوارم اون روز ، حسرتِ رفتنِ یه‌سری آدمای خوب ، مریضت نکنه :).