عزیزم من خودم می‌دونم فقط سردرد تنهام نمی‌ذاره. ازت توقعی ندارم.

صدای بی گزند

خدایا ، اگه یوقتا حرفام بوی ناشکری میده
تو تنهام نزاریا
بزار رو حساب دردام
.️.
همین

من کسی رو میخوام که از دست خودم بهش پناه ببرم نه اینکه بخوام همش خودم رو یادش بیارم و بگم من رو ببین یا بهم توجه کن، یا درست دوستم داشته باش یا تنهام بذار.

وقتایی که تنهام، نبودت حس می‌شه چون می‌گم کاش تو اینجا بودی. وقتایی که تنها نیستم هم نبودت حس می‌شه چون می‌گم بقیه هستن، کاش تو هم اینجا بودی.

من از این ناراحت نیستم که تنهام گذاشتی. از این ناراحتم که بهت گفته بودم تنهام.

یجوری تنهام گذاشتی، انگار ساده‌ترین اتفاق زندگیت بودم.

از رفتنت زیاد ناراحت نمیشم؛ چون میدونم اگه واقعا برای من بودی، سرنوشت هیچ‌وقت مارو به مسیری نمیرسوند که تهش تنهام بزاریو بری.

ولی من الان دقیقا توی شرایطی تنهام که هیچوقت نذاشتم رفیقام تو این شرایط احساس تنهایی کنن.

نمیدونم میفهمین یا نه، ولی یوقتایی یه ترسی میوفته تو جونم که، چجوری تو این سن تنهام و هیچ رابطه‌ی جدی‌ای ندارم؟، چجوری تو روزای سخت و خوبم کسی کنارم نیست؟، نکنه قراره تا ابد تنها بمونم؟

من فکر نکنم حالم خوب باشه، احساساتم خیلی به هم ریخته‌اس، یه لحظه حالم خوبه، لحظه بعد حالم گرفته‌اس، گاهی اوقات خیلی احساس پوچی میکنم، انگار یه حفره تو قلبم هست، یه وقت‌هایی همه چیز گیجم میکنه، روزها گم میشن و با همدیگه هیچ فرقی ندارن و شب‌ها با خودم تنهام و توی افکار بی‌انتها غرق میشم، هر شب برای خوابیدن تلاش میکنم و درگیرم، تمام اتفاقات و پشیمونی‌هام رو مرور میکنم ولی الان انگار درون یه مه غلیظ گم شدم و دنبال امید میگردم، امیدی که من رو به این زندگی وصل کنه، یه معجزه لحظه آخری.