امشب یک نفر اشتباهی برایم فرستاد «کجایی؟»
دلم هری ریخت، مدتها بود منتظر این بودم که کسی برایش مهم باشد من کجا هستم
در همین حین دوباره پیام آمد
«شرمنده؛ اشتباه شد»
برایش نوشتم
«میدانم، من در ضلع جنوبی دریاچه چیتگر ،روی شن‌ها نشسته‌ام، میشود اشتباهی حالم را بپرسید»؟
دیگر پاسخی نداد...

‏آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟!
یه ترکیب بی‌تفاوتی و غم تو چهرشونه که منو می‌ترسونه؛
ارتباط داشتن با این آدم‌ها خیلی سخته، تو زندگیشون تا تهِ سیاهی رو رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

درکت می کنم اگر روزهای طلایی زندگیت رو مرور می کنی و فکر میکنی نباید اینطور می گذشت، درکت می کنم اگر غمگینی، درکت می کنم اگر حس میکنی این زندگی لایقت نیست...
فقط می خوام بدونی حواسم بهت هست و تنها نیستی، منم همینم، هممون همینیم عزیزم.
ولی زندگی ادامه داره...

‏همیشه داستان همین بوده ، داری زندگی عادیت رو میکنی ، یک لحظه و بعد از اون دیگه هیچ چیز مثل قبل نیست ..

‏بلاتکلیفی این چند روز رو دیدید؟ رابطه با مردها دقیقا همین شکلیه.

هیچکس نمیدونه تو برای همین چند دقیقه لبخند واقعی، چه روزهایی رو گریه کردی.

مامانم همیشه میگفت همینکه سالمی ویه سقف بالاسرت داری خداتو شکر کن؛ الان تازه حرفشو درک میکنم.!

نبود نت باعث میشه بیشتر از هروقت دیگه ای با خودمون تنها بشیم، شاید همین تحمل تنها شدن با خودمونه که اذیتمون میکنه.

خوشبختی هم همین‌شکلیه‌ها
مثل اینترنت؛
وقتی می‌چسبه
که خیلی‌ها باشن
تنها باشی به درد نمی‌خوره!

‏همیشه داستان همین بوده. داری زندگی عادیت رو میکنی، «یک لحظه» و بعد از اون، دیگه هیچ چیز مثل قبل نیست....