نمیدونم این چه داستانیه که یسری آدم‌ها تا وقتی تحویلشون نگرفتی میپرستنت، همه‌اش پیگیرتن، همین که آدم حسابشون میکنی یا مثلا تحویلشون میگیری انگار براشون عادی میشی، حالا دیگه برات قیافه میگیرن.

به جای اینکه حق به جانب باشی قبول کن که اشتباه کردی،همین قبول اشتباه میتونه قدم بزرگی برای درست شدن اوضاع باشه.

شرایط باعث می‌شه آدم گاهی به چیزی کمتر از لیاقتش راضی بشه. چون خسته‌ست. چون دیگه حوصله‌ی اثبات خودش رو نداره. می‌گه: "همینم خوب و کافیه." ولی ته دلش خوب می‌دونه اون چیزی که می‌خواست، خیلی متفاوت بود.

به خاطر کسی همینجوری از کارِت و خوابت نزن..
به خاطر کسی همینجوری از دَرست و علاقت نزن..
به خاطر کسی همینجوری از خانوادت و اعتبارت نزن..
بخاطر کسی همینجوری از هیچیه خودت نزن، آدما میان ومیرن؛
تهش فقط خودت می مونی واسه خودت..

"تو فکر می‌کنی که همه قلبشون مثل خودته و همین دمار از روزگارت در میاره."

دقیقا همونجایی که
امیر وجود می گه:
یه آدمهایی هستند
انگار متفاوتند با همه
همین که می آیند
ته دلت را قرص می کنند
آرامش جانت می شوند
مواظب این آدمها باش
ساده می آیند و سخت می روند
ولی وقت رفتن هیچ وقت برنمی گردند...

همینجور که یک درخت و گیاه داخل یه خاکی که خوب و غنی نیست رشد نمیکنن، آدم ها هم داخل یک رابطه ی تاکسیک رشد نمیکنن!

بهترین اتفاقی که می‌تونه برای آدم بیفته همین کم شدن احساسش به آدم‌ها هست.

آدما خیلی دیر میرسن، خیلی دیر محبت میکنن، خیلی دیر میفهمنت، خیلی دیر پشیمون میشن، و دقیقا بین همین فاصله‌هاست که از چشمت میفتن و دیگه هیچوقت بهشون حسی پیدا نمیکنی.

باید همینجا بودی. باید این باد بازیگوش اردیبهشت ،
آواره می‌شد بین موهات و گردن‌ات
باید انگشتِ دستان بی‌قرار من، به چیدنِ بوی برگ‌های چنار، به پوستِ صورت‌ات یورش می‌برد...
باید برات از قصه‌های سرگردان مغزم می‌گفتم و تو گوش می‌کردی‌ام...
باید همینجا بودی ... باید تنها نبودم...
این نسیم بازیگوش اردیبهشت ماه نبودنت را بدجور زبان درازی می‌کند ...

#علی_سلطانی