من شاید بخوام سر شغلم و موقعیت اجتماعیم با آدم‌ها رقابت کنم، اما هیچوقت بخاطر موندن پارتنر، رفیق، دوست و هر آدمی که بخوام تو زندگیم بیش از حد مراقبش باشم که کسی نزدیکش نشه و فلان‌ جا نره و فلان کار نکنه رقابت نمیکنم، چون اعتقاد دارم آدمی که برای منه هیچوقت قرار نیست از دستم بره اگه رفت حتما مال من نبوده.

لطفا من رو با بی‌توجهی امتحان نکنید، بهتون‌ توجه نمیکنم، کلا یادم میره یه زمانی تو زندگیم بودین.

من دیگه حتی بحث هم نمیکنم، اگه بگی چهارشنبه شب خوابیدی و شنبه صبح بیدار شدی باورت میکنم.

من دیگه بحث نمیکنم، ناراحت هم نمیشم، فقط دور میشم و در آرامش کامل میذارمت کنار.

دربارش گریه نمیکنم، ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم و با کسی حرف هم نمیزنم.

هر وقت نیاز داشتی با کسی حرف بزنی من هستم حتی اگه نخواستی حرف بزنی و نیاز داشتی یکی باشه کنارت باز هستم، دو تایی سکوت میکنیم و این هم بگم که من قضاوتت نمیکنم.

من دیگه بیش از حد برای کسی تلاش نمیکنم، تا جایی که تو من رو ببینی من هم تو رو میبینم، تا جایی که تو با من حرف بزنی من ‌هم با تو حرف میزنم، به همون اندازه درگیرت میشم که تو درگیر منی.

من هیچوقت هیچ مردی رو کنترل نمیکنم، اون مرد باید بتونه خودش رو کنترل کنه و اگه تواناییش رو نداره قطعا آدم من نیست.

اگه باز هم ببینیش؟ دیگه حتی نگاهش هم نمیکنم.

اون شب صبح شد ولی تا روزی که زنده‌ام اون شب رو فراموش نمیکنم.