هر وقت نیاز داشتی با کسی حرف بزنی من هستم حتی اگه نخواستی حرف بزنی و نیاز داشتی یکی باشه کنارت باز هستم، دو تایی سکوت میکنیم و این هم بگم که من قضاوتت نمیکنم.

من دیگه بیش از حد برای کسی تلاش نمیکنم، تا جایی که تو من رو ببینی من هم تو رو میبینم، تا جایی که تو با من حرف بزنی من ‌هم با تو حرف میزنم، به همون اندازه درگیرت میشم که تو درگیر منی.

من هیچوقت هیچ مردی رو کنترل نمیکنم، اون مرد باید بتونه خودش رو کنترل کنه و اگه تواناییش رو نداره قطعا آدم من نیست.

اگه باز هم ببینیش؟ دیگه حتی نگاهش هم نمیکنم.

اون شب صبح شد ولی تا روزی که زنده‌ام اون شب رو فراموش نمیکنم.

حسودی؟ حداقل من هیچوقت شخصیت خودم رو عوض نمیکنم تا یکی عاشقم بشه.

Distance is my new response to disrespect. I no longer react, I no longer return energy, I no longer dive into drama. I simply remove myself.

فاصله، پاسخ جدید من به بی احترامی است.
من دیگر واکنشی نشان نمی دهم، دیگر انرژی صرف نمیکنم، دیگر در درام غم و غصه نمیوفتم.
به سادگی خودم را حذف می کنم.

چرا اعتماد نمیکنم؟ چون آدم‌ها خوب حرف میزنن و یطور دیگه رفتار میکنن.

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

فرق من با پارسال اینه که تلاش بیهوده برای نگه داشتن آدم‌ها تو زندگیم نمیکنم، کسی که بخواد کنارم میمونه، کسی هم که نخواد میره، نیازی به آدمی که قلبش با من نیست ندارم.