‏یه بحث در روانشناسی هست به نام خلأ عاطفی یا احساسی،
به مواقعی میگن که فرد نه خوشحال است نه ناراحت!
نه امید داره نه انتظار!
نه به دنبال پاسخی برای این حالتش است نه هیچی!
نه چیزی خوشحالش می‌کنه نه برعکس!
من الان دقیقا تو همین وضعیت هستم.

من همیشه با همه چی کنار میام، تقریبا با همه چیز و همه کس و همیشه اون کسی هستم که درک میکنه در حالی که خودش از درون داره تیکه تیکه میشه.

من خیلی آدم « بهت نمیگم خودت باید شعور انجامشو داشته باشی، اگه بگم دیگه ارزشی برام نداره » ای هستم.

من تنهایی رو بیشتر از جمع دوست دارم؛
هوای بارونی رو بیشتر از هوای آفتابی دوست دارم؛ شب رو بیشتر از روز دوست دارم؛
من نه افسرده هستم
و نه اضطراب دارم
من یک درونگرا هستم...

الان که فکرش رو میکنم اگه اون اتفاق نمیفتاد، من هیچوقت به اینی که الان هستم تبدیل نمیشدم، خدایا ممنونم بخاطر اون اتفاق.

من بسیار آدم هستم هستم هستم یهو میبینی عه نیستم، دیگه هیچوقت نیستم ای هستم.

طوری رفتار میکنم که انگار اهمیتی نمیدم، ولی در واقع حسود ترین، حواس جمع‌ترین و اورثینکرترین و دیوونه‌ترین آدمی هستم که وجود داره.

من «برونگرای تایمردار» هستم؛ نهایتا ۵ یا ۶ ساعت بتونم برون بگرام . بعدش میخوام برم یه گوشه از تنهاییم لذت ببرم.

I'ᴍ ᴀ sᴀᴅ ᴘᴇʀsᴏɴ, ʙᴜᴛ ʏᴏᴜ'ʀᴇ ᴍʏ sᴀᴅᴅᴇsᴛ ᴘɪᴇᴄᴇ.

‏من آدم غمگینی‌ هستم، ولی تو غمگین‌ترین تیکه‌ منی.

I ᴅᴏɴ'ᴛ ᴋɴᴏᴡ ɪғ I'ᴍ ᴀ ɢᴏᴏᴅ ᴘᴇʀsᴏɴ, ʙᴜᴛ I ᴋɴᴏᴡ I'ᴍ sᴜғғᴇʀɪɴɢ ᴍᴏʀᴇ ᴛʜᴀɴ ᴍʏ sʜᴀʀᴇ.

من نمیدونم آدم خوبی هستم یا نه، ولی میدونم که بیشتر از سهمم دارم رنج میبرم.