درود به رفاقت‌های خاموش، نه تماس‌های مداوم، نه پیام‌های هر روزه، فقط یه قول نانوشته که میگه، هر وقت که بخوای من هستم.

من زنی هستم که دوست دارد کنار میزش بنشیند و کتاب بخواند و شعر بنویسد و فکر کند. چرا ، چون حس می‌کنم که مال خودم هستم ، حس می‌کنم که در خانه راحت هستم .️.

- فروغ فرخزاد

♡

من خیلی آدم
«تکست نداد حتما نمیخواد در ارتباط باشیم پس منم مزاحمش نمیشم»
ای هستم

من خیلی آدم "میرم غیب میشم تا وقتی که حالم خوب شه" ای هستم.

انقدری کینه‌ای هستم که یادم بمونه چیکار کردی.
ولی اونقدری مهم نیستی که تلافی کنم.

درود به رفاقت های خاموش
نه تماس های مداوم
نه پیام های هر روزه
فقط یه قول نانوشته‌س که میگه:
«هروقت که بخوای، هستم»

دروغ چرا، من هر صبح که بیدار میشم تا شب منتظر پیامت هستم، شب‌ها هم تو مغزم باهات سناریو میسازم.

هر وقت نیاز داشتی با کسی حرف بزنی من هستم حتی اگه نخواستی حرف بزنی و نیاز داشتی یکی باشه کنارت باز هستم، دو تایی سکوت میکنیم و این هم بگم که من قضاوتت نمیکنم.

‏یکی از پرآسیب‌ترین حالتای خودشیفتگی برای کساییه که خودشیفتگیشون حول «من بیش‌تر از بقیه سختی کشیدم» میچرخه. فکر می کنم جا داره درباره‌اش تامل کنیم چون بیشتر ماها به دلایل بسیار، زندگی سختی داشتیم -یا داریم- و باید دقت کرد این سختی منجر نشه به «پس از بقیه محق‌تر و سزاوارتر هستم»

- از نامه‌ی فروغ فرخ زاد به پدر :

‏من زنی هستم که دوست دارد کنار میزش بنشیند و کتاب بخواند و شعر بنویسد و فکر کند. چرا ، چون حس می‌کنم که مال خودم هستم ، حس می‌کنم که در خانه راحت هستم.

♡