دوست دارم با یه آدم غریبه که هیچی از من و زندگیم نمیدونه، بشینم و راجع به دونه دونه جزییات زندگیم حرف بزنم، گریه کنم، غمگین باشم و دیگه هرگز نبینمش.

الان نه دوست همیم و نه حتی اشنای هم. انقدر دور شدیم که انگار هیچ‌وقت هیچی نبودیم. انقدر غریبه شدیم که انگار از کتاب زندگیت اون صفحات مربوط به من رو کندی و نسخه‌های کاملا جدیدی بدون اونا چاپ کردی.

دارم دوران عجیبی از زندگیم رو سپری میکنم، همه چیز اوکیه ولی اصلا حالم خوب نیست و هیچی بهم حال نمیده.

گیف فوقِ لختی میخوام هیچی تن‌شون نباشه از کجا بیارمممم🥲
از اینجا. :

‏صدت که هیچی بعضی آدما ارزش یکتم ندارن.

یادمه وقتی هیچی برام درست پیش نمیرفت، فقط یه چیز منو نگه میداشت:
فکر به نسخه‌ای از خودم که یه روزی از این شرایط بیرون اومده و لبخند میزنه!
اسمش امید بود! اما شبیه یه عهد پنهانی با خودم بود.

‌ از یه سنی به بعد
دیگه هیچی رو مثل سابق
جدی نمی‌گیری
حرفا، اومدن و رفتنا، غصه‌ها، آدما.

ترجیح میدم بقیه عمرم رو با آدم‌هایی بگذرونم که: مراقب حرف زدن و رفتارشون هستن نه کسایی که هرجور دوست دارن، رفتار میکنن چون هیچی تو دلشون نیست، ما که آرامشونو از سر راه نیوردیم.

تو همان "هیچی‌"من هستی که هرگاه کسی میگوید به "چی فکر میکنی" می‌گویم هیچی…

گاهی قشنگ‌ترین روزا
همونایی‌ان که هیچی از قبل
براشون برنامه‌ ریزی نکردی 🤍

♡