هیچی تو این زندگی انقدر جدی نیست که بخاطرش خیلی خودتو اذیت کنی

آدم‌هایی که ناراحتیشون رو به روت نمیارن، هیچی نمی‌گن و دعوا نمی‌کنن، همونایین که یه‌دفعه قید همه چیز و می‌زنن و یهویی می‌رن.

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

مشکل اینجاست که:
همیشه فکر می‌کنید گزینه بهتری
هم هست، برای همین هیچ‌وقت قدر
هیچکس و هیچی رو نمیدونید.

خسته‌ام، به اندازه‌ی هزارویک‌سال خسته‌ام و هیچی به اندازه‌ی اون یکسال اضافه خسته‌ام نمی‌کنه که می‌بینم هزارسال دویدم اما هنوز هم نرسیدم.

آدمِ امن اونه که پیشش از قدیمی‌ترین زخمات بگی و نترسی. از هیچی.

تا حالا متوجه این‌ موضوع شدید که آدم‌های خوشگل ازت تعریف میکنن، پولدارها ساپورتت میکنن، ورزشکارها کلی بهت راهنمایی میدن، باهوش‌ها و اون‌هایی که درسشون خوبه توی درس‌هات به دادت میرسن، و فقط اون آدم‌هایی که هیچی برای ارائه ندارن دنبال هر راهی هستن که تو رو تحقیر‌ کنن و پایین بکشن؟

تا حالا به این دقت کردی که وقتی دست از تلاش میکشی، رابطه دوستی یا رابطه عاشقانه‌ات به پایان میرسه؟ این به این دلیله که هیچی دوطرفه نبوده، فقط تو بودی، تنها.

دیگه هیچی نمیتونه من رو ناراحت کنه، چون تقریبا همه اتفاق‌ها افتاده.

از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.