از عشق دوم بودن میترسم، از اینکه آدمی که به تو رسیده کنار آدم قبلی تا خرخره عاشق بوده، حالا دیگه هیچی براش نمونده جز تلاش برای بقا.

زندگی جوری آدمو عوض می‌کنه که
خودش هم متوجه نمیشه؛ یاد میده
کمتر اعتماد کنی، کمتر حرف بزنی،
کمتر وابسته بشی. یه روز به خودت
میای و می‌بینی اون آدم قبلی نیستی،
فقط یه نسخه‌ی زخمی‌تر با یه لبخند
سردتری.

میدونی دست خودم نیست، من ناراحت بشم، دلم بشکنه، ذوقم کور بشه، دیگه نمیتونم به چشم‌هاتون نگاه کنم، نمیتونم ارتباط قبلیم رو همچنان باهاتون حفظ کنم، من سرد میشم، جدی میشم، دور میشم.

دلم میخواد خودمو توو زندگی واقعی
دیلیت اکانت کنم و دو دقیقه بعد
با یه اکانت جدید وارد زندگی بشم،
بدون اینکه خاطره ای از اکانت قبلی
برام مونده باشه.....

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

زیبایی دیگران از زیبایی تو کم نمی‌کنه، موفقیت یکی دیگه باعث شکست تو نمی‌شه، پولدار شدن یه نفر دیگه باعث فقیر شدن تو نمی‌شه، بالا رفتن آدمای دیگه باعث پایین اومدن تو نمی‌شه.
ما با نسخه قبلی‌مون مقایسه و تعریف می‌شیم نه آدم‌های دیگه!

آدما ساعت شنی نیستن که سر و تهشون کنی
دوباره از اول شروع بشن...
‏یه چیزایی هست که بدون اطلاع قبلی تموم میشن مثل صبر آدما، مثل اعتمادشون، مثل دوست داشتنشون، مثل محبت‌های از تهِ دلشون یهو تموم میشن…

دغدغه‌های هفته پیشم انگار مال زندگی‌های قبلیمه.

دغدغه‌های دو هفته‌ی پیشم انگار مال زندگی‌ قبلیمه...

‏یه چیزایی هست که بدون اطلاع قبلی تموم میشن مثل صبر آدما، مثل اعتمادشون، مثل دوست داشتنشون، مثل محبت‌های از تهِ دلشون یهو تموم میشن…