با دیگران مثل تراپیستا رفتار می‌کنم، به خودم که می‌رسم می‌بینم روح و ذوقم کشته شده.

میدونی دست خودم نیست، من ناراحت بشم، دلم بشکنه، ذوقم کور بشه، دیگه نمیتونم به چشم‌هاتون نگاه کنم، نمیتونم ارتباط قبلیم رو همچنان باهاتون حفظ کنم، من سرد میشم، جدی میشم، دور میشم.

انگار از هر چیزی فقط یه ته مونده‌ای ازم مونده، از صبرم، اعصابم، حوصله‌ام، ذوقم، انگیزه‌ام و توانم که اون هم فقط برای افراد انگشت شماری خرجش میکنم.

انگار از هر چیزی فقط یه ته مونده ای ازم‌مونده؛
از صبرم،اعصابم،حوصله م،ذوقم،انگیزه ام و توانم که اونم فقط برای افراد انگشت شماری خرجش میکنم.

انگار از هر چیزی فقط یه ته مونده ای ازم مونده
از صبرم ، اعصابم ، حوصلم ، ذوقم ، انگیزه ام و توانم
که‌ اونم فقط برای افراد انگشت شماری خرجش می کنم

♡

انگار از هر چیزی فقط یه ته مونده‌ای از من مونده، از صبرم، اعصابم، حوصله‌ام، ذوقم، انگیره‌ام و توانم که اون هم فقط برای افراد انگشت شماری خرجش میکنم.

من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه
از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم
اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای
همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد،
برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم
عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب
داشت......

جواب‌های کوتاه در برابر حرف و پیام‌های طولانی حقیقتا ذوقم رو برای دوباره حرف زدن کور میکنه.

من گفتم عیبی نداره، ولی بعدش دیگه از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد، برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب داشت.

جوابای کوتاه در برابر حرف و پیامای طولانی حقیقتا ذوقمو برای دوباره حرف زدن کور میکنه.