دوستان هر روز زیباتر می‌شن و البته دورتر. انگار که نباید هیچوقت با ستاره‌ها دوست شد.

‌ولی باور کنید غم وزن داره! وقتی غمگینی کندتر میشی، اگر دراز کشیده باشی نمیتونی بلند شی، راه رفتنی دوست داری پخش زمین شی. اصلا انگار دستگاه پرس داره بهت فشار وارد میکنه.

طوری ازش رد شو انگار هیچوقت نمیشناختیش، چون واقعا هم هیچوقت نشناختیش.

•
چنان آغوش وا کن بر من تنها که انگاری       
نداری بعد از آن آغوش دیگر در جهان کاری

- نوید افتاده

♡

نوشته بود که:
‏یه حس مزخرفی دارم انگار قرار بوده
عصر ببینمت ولی خوابم برده.
بیدار شدم دیدم شب شده، تو هم زنگ نزدی.

من حتی اگر یک کتاب کامل در خصوص "چگونه کافی باشیم" بنویسم، باز هم احساس ناکافی‌بودن می‌کنم. انگار تا زمانی که دنبالش باشی هرگز بهش نمی‌رسی.

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

احساس می‌کنم از خود واقعیم دور شدم. مثلا انگار با هم بودیم، اما یکم پیش منو یه جا پیاده کرده رفته.

ادما همش باهام طوری رفتار می‌کنن انگار اسکلم (هستم، ولی خب کاش یه طور دیگه رفتار کنن)

هیچ‌وقت نمیتونم ببخشمت، اخه تو جوری همه چیزو تموم کردی که انگار اصلا چیزی نبوده.