از چشم افتادن یه نفر چقدر پروسه عجیبیه، تا چند روز قبلش خیلی عزیزه ولی یهو، انگار نه انگار هیستوری‌ای بوده.

من از این آدمام که
اهمیت میدم
اهمیت میدم
اهمیت میدم
بعد یهو میبینی با یه حرکت از چشمم
افتادی و دیگه هیچوقت بهت اهمیت
نمیدم جوری که انگار هیچوقت نبودی..

چند وقتیه که از «عشق» و مفهوم «عشق» خیلی دور شدم، یجوری‌ که انگاری این احساس دیگه برا‌ من وجود نداره و باهاش مشکلی ندارم و راضیم .

همیشه یک زمان‌هایی تو زندگی همه ما وجود داشته که احساس می‌کردیم به آخر خط رسیدیم. ولی همان آخر خط شده شروع یک من جدید، همان آخر خط شده راهنمای شناختن کسانی که میگفتند همیشه خواهند ماند، حتی هنگام سختی!
اما تا سختی آمد چمدان خود را بستند و رفتند...
گاهی آخر خط بودن چنان بزرگت می‌کند که گویی انگار از نو شروع شده‌ای.

. .

حس میکنم دوباره ۱۷ سالمه، سر همون مسائل دارم گریه میکنم ولی انگار تو ۲۱ سالگی بیشتر حس بازنده بودن میده.

تا حالا خودتو تو دستشویی حبس کردی، گریه کردی، بعدش صورتتو شستی و برگشتی جوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده؟!

نمیدونم درکم میکنید یا نه ولی،
من اجتماعی‌ترین آدم‌گریز دنیام. وقتی تو جمعم، یه جوری اجتماعی و بگو-بخندم که انگار دارم لذت دنیا رو می‌برم، ولی در درونم دارم لحظه‌شماری می‌کنم که برگردم خونه، برم تو غار تنهاییم و ترجیحاً تا مدتها ازش درنیام.

‏انگار منم که چسبیدم به ارتباطاتم وقتی حتی کوتاه رها می کنم از بین میره، اگه ارتباط رو یه طناب در نظر بگیریم ازون ور دستی نیست که نگه ش داره
‏اما من وقتی دست خودمو شل می کنم متوجه ش میشم

آنقدر به تو بسته‌ام
و از تو هستم
که انگار
در رگ‌های تو زندگی می‌کنم .️

#فروغ_فرخزاد

. .

پاداش هر بار در آغوش کشیدنِ تو انگار عذرخواهی دنیاست از من؛ منی که تمام دردها را تحمل کرده‌ام :):