بعضی‌ها رفتن چون تو فقط وقتی شروع کردی خودت باشی، و به محض خودت بودن دیدی که موندنی نبودن.

واژه‌ی "محکم" رو خیلی دوست دارم. آدم محکمی بودن. محکم در آغوش گرفتن. محکم دست کسی رو گرفتن. محکم پای حرف‌ها و قول‌هات موندن. محکم جنگیدن برای هدف ها. آدم محکمی باش تو هر زمینه‌ای که باید.

هیچکس نمیفهمه تو هر شب با کدوم فکر خوابیدی و هر صبح با کدوم درد بیدار شدی!
اما تو فهمیدی که زنده موندن توی این دنیای بی‌رحم، خودش یه جور شجاعته.

تو مسئول احساسات کسی نیستی ولی مسئول گفتن احساسات واقعیت هستی، اگه میدونی این رابطه راهی نداره، موندن از سر دلسوزی یه بی‌انصافیه، آدم‌ها با حقیقت تلخ راحت‌تر کنار میان تا با بلاتکلیفی.

به یاد موندنی‌ترین آدم‌ها تو زندگی اون‌هایی هستن که تو رو دوست داشتن، وقتی که خیلی دوست داشتنی نبودی.

به یاد موندنی‌ترین آدما تو زندگی اونایی هستن
که تورو دوست داشتن، وقتی که خیلی دوست داشتنی نبودی.

نگفتن رنج یجور موندن تو گذشته‌هاست. انگار هنوز یه جایی، توی یه لحظه گیر کردی. ولی وقتی ازش می‌گی، یه قدم ازش فاصله می‌گیری. کم کم تبدیل می‌شه به جای زخمی که یادت می‌ندازه چیا گذروندی و چقدر قوی‌تر شدی.

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.

سر تا سر زندگی خلاصه میشه تو دووم آوردن، دووم آوردن موقع راه رفتن‌های طولانی، دووم آوردن تو شب قبل امتحان، دووم آوردن تو دقایقی که چند بار زنگ زدی به مامان و جواب نداده، دووم آوردن تو نگه داشتن رژیمت، دووم آوردن تا آخر ماه با حقوقت، دووم آوردن تو حفظ زندگی روزمره و زنده موندن.

چه فایده که از نبودنم بترسی ولی کاری برای موندنم نکنی؟!