اگه بخشیدمت سر این بود که پرونده بسته شه، ازت رها شم و بتونم دوباره زندگی کنم، وگرنه اگه یه روز گریه‌هات رو ببینم، نرسیدن‌هات رو ببینم، ترک و طرد شدنت رو ببینم، ناراحت نمیشم.

شاید یه چیزی که میخواستی نرسیدی، چون جهان میدونست تو لایق بیشترشی.

‏اگه بخشیدمت سر این بود که پرونده
بسته شه، ازت رها شم و بتونم دوباره
زندگی کنم وگرنه اگه یه روزی گریه‌هات
رو ببینم، نرسیدن‌هات رو ببینم و یا ترک
و طرد شدنت رو ببینم ناراحت نمیشم.

من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

من زخم‌های بی‌نظیری به تن دارم اما
تو مهربان‌ترین شان بودی
عمیق‌ترین‌شان
عزیزترین‌شان
بعد از تو آدم‌ها
تنها خراش‌های کوچکی بودند بر پوستم
که هیچ کدام‌شان
به پای تو نرسیدند
به قلبم نرسیدند
بعد از تو آدم‌ها
تنها خراش‌های کوچکی بودند
که تو را از یادم ببرند، اما نبردند.

دلم واسه اون مَنی که بهت نرسید و هنوز داره عذاب میکشه، به شدت میسوزه.

یجا جمله قشنگی نوشته بود:
خیلیاتون‌ دشمنید‌
زورتون نرسیده دوست موندید :)

خلاصه‌ی جوانی مارو هلال جغتایی
تو یه مصرع گفته:

سعی بسیار نمودیم ، به جایی نرسید ..

♡

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

«قصه نرسیدن ما چه خوشگلتره از همه رسیدنیا.»