بابتش ناراحت نیستم، بابتش دست چپم تیر میکشه.

چیزی که این روزا زیاد میبینم اطرافم اینه دیگه کمتر کسی دنبال ساختن زندگیه. همه ترجیح میدن وارد یه زندگی ساخته شده از قبل بشن که این مدل زندگی واقعا ذوق رو توی انسان میکشه. البته این تقصیر ما نیست. تو شرایطی گیر افتادیم که ساختن زندگی غیرممکن به نظر میرسه

‏هر کسی تو کتاب زندگیش، یه فصلی داره که وقتی بهش فکر میکنه تا اعماقِ وجودش تیر میکشه. از علاقه‌های بی‌ سرانجام، از محبت به آدمای توخالی، از اعتماد به آدمای رفتنی...

.

ولی زن واقعا عجیبه. با لباس خودش قشنگه، با لباسای تو قشنگه، رنج میکشه قشنگه، رنجت میده قشنگه، غمگینه قشنگه، خوشحاله قشنگه، جوونه قشنگه، پیر میشه قشنگه.
حتی وقتی عذابت میده هم قشنگه.

کی گفته درد آدم رو قوی میکنه؟ درد آدم رو بیحس میکنه، روح آدم رو میکشه، ذوق آدم رو کور میکنه، قلب آدم رو سنگ میکنه، آدم رو پیر میکنه.

بعضی حرفا، بعضی رفتارا از جنس پلاستیکه
سیصد سال طول میکشه تا توی قلبت تجزیه بشه .

تو قشنگی ، روشنی
مثِ همون نور باریکه‌ای که قد میکشه رو دیوار خاکستریِ اتاق ..

♡

از دست دادن آدما مثل میگرنه. دردش آدمو نمیکشه و میتونی باهاش زندگی کنی اما هر وقت بیاد سراغت، آرزوی مرگ میکنی ..

سختیِ زندگی تورو نمیکشه،
ریشه‌ی زندگیتو وسطِ خاکت،
محکم میکنه؛
طاقت بیار، سبز میشی .

طول میکشه تا بفهمی نه ناکافی بودی و نه دوست نداشتنی، فقط کنار آدم درستت نبودی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »