یکی از خصلت‌های عجیبی که دارم اینه که وقتی آدم‌ها بهم بدی می‌کنن یا با رفتارشون رومخم می‌رن همون لحظه چیزی نمی‌گم، طوری رفتار می‌کنم انگار هیچی نشده اما عقب ذهنم دارمش، بعد هی جمع می‌شه، هی جمع می‌شه، یهو طرف رو بدون هیچ حرفی از زندگیم پاکش می‌کنم، شاید طرف فکر کنه بی‌دلیله ولی من کلی دلیل بابتش از قبل تو ذهنم دارم.

‏گاهی وقتا لازمه باور کنین باختین و در اوج ناامیدی بشکنین و عزاداری کنین. دقیقا تو همون لحظه کم‌کم به یک هدف و تصمیم جدید نزدیک میشین...

. .

یه چیزایی هست؛
نه میشه نوشت نه میشه به زبون
آورد و نه میشه فراموش کرد،
همونا می‌شن چروک های صورت،
موهای سفید، سردرد، معده درد،
بداخلاقی‌های گاه و بیگاه.

‏از یه سنی به بعد دیگه وقت نمیکنید گریه کنید، دقیقا وسط کار، سر کلاس، همون موقع که داری تختت و مرتب میکنی، همونجایی که وسط یه جلسه ی مهمی و داری کارو توضیح میدی یا داری لباس میپوشی بری جایی یه تیکه از وجودت یواشکی داره درونت گریه میکنه ..

هرموقع دیدی قول داد هیچوقت ترکت نکنه بدون همون ینفر زودتر از همه میزاره و میره.

اصلیه همونیه که دلش رو میشکنی ولی باز هم دوستت داره ..

نوشته بود تنها کسی که میتونه برای نجات شما بیاد ، اون نسخه از شماست که از تکرار همون موقعیت خسته شده.

یه وقت‌هایی یه شکلی از آدمی رو میبینی که میترسی، وایمیستی فکر میکنی که بقیه تصوراتت از اون آدم تو همه وقت‌وقت‌هایی که با هم میگذروندید اصلا درست بوده یا غلط؟ فکر میکنم این میشه همون از چشم افتادن.

از
بچگی
بهم
گفتن
بزرگ
میشی
یادت
میره
از
همون
بچگی
از
یاد
ما
نرف.

یه نصیحت به کسایی که تو رابطن:
همونقدر که برای بدست اوردنش تلاش کردین
چند برابرش باید برای نگهداشتنش تلاش کنید