یکی چه قشنگ نوشته بود:
اونی که می گفت ادم هارو تو سفر میشه شناخت، جنگ ندیده بود.

اونی که با بیرحمی تنهات گذاشت و رفت آخرش عاشق کسی میشه که تلافی همه‌ دوستت دارم‌هایی که نادیده گرفته رو سرش خالی کنه.

اتفاقا پرتوقع باشید، از این جهت که برای خودتون حد و مرز و فیلتر مشخص کنید و انتظارات به جا و مناسب با شرایطتون داشته باشید، آدمی که استانداردی نداره هم قدرش دونسته نمیشه و هم نادیده گرفته میشه.

غمگین ترین و در عین حال قشنگ ترین پدیده ای‌ که الان داره اتفاق می‌افته اینه که هیچکس نگران خودش نیست، همه نگران هم‌دیگه‌ان.

God gives you wings to fly, if you surrender your heart to Him and believe in yourself and your path; wings that carry you beyond doubts, fears, and hardships, and lead you to dreams you once only imagined

خدا بهت بال پرواز می‌ده، اگه دلتو بهش بسپری و به خودت و مسیرت ایمان داشته باشی؛ بال‌هایی که تو رو از تردیدها، ترس‌ها و سختی‌ها عبور می‌ده و به آرزوهایی می‌رسونه که روزی فقط رؤیاشون رو داشتی.

آدم‌ها نمیفهمن که خشم بی‌دلیل امروزت، ادامه‌ی نادیده گرفته شدن دیروزته!

و در نهایت فقط کسانی با تو میمانند که زیبایی را در روحت دیده‌اند، مدهوش شدگان ظاهر یکی یکی خواهند رفت.

شاید تغییر واقعی، از وقتی شروع ‌شه که دیگه منتظر دیده‌شدن یا تأیید شدنش از طرف بقیه نباشی.

تو سرگرم گرفتن انتقام کسی که رهایت کرد از من بودی، تعجب آور نیست که ندیده باشی، چگونه با هر شرایطی کنارت ماندم.

«ویران شدن، تنها برای خانه اتفاق نمی افتد؛
من فرو ریختنِ یک نفر را
آن هم با یک جمله، به چشم دیده ام..»