خیالِ خوش (علیرضا قربانی) .

بهانه ی من بعضِ خانه ی من
گرفته دلم گریه میخواهم
خیال خوش عاشقانه ی من
همیشه تویی آخرین راهم!

من همیشه با همه چی کنار میام، تقریبا با همه چیز و همه کس و همیشه اون کسی هستم که درک میکنه در حالی که خودش از درون داره تیکه تیکه میشه.

تو فقط خودتو داری
و همین "خودت" همیشه برات کافیه


. .

به نظرم که خدا همیشه حواسش بهمون هست، فقط بعضی وقتا دیرتر به دادمون میرسه تا قوی‌تر بشیم.

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

برکت همیشه پول نیست
مثلا همین تو،برکت زندگیمی🤍

من همیشه چوب زود عصبانی شدنمو میخورم وگرنه دل من از همه صاف تر بود.

برای
همیشه
آدم
نبخشیده‌ی
زندگیم
باقی
می‌مونی!

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.

- به قدری قوی باش که از هرچیزی که آزارت میده دور بشی، اونقدر صبور باش که برای چیزایی که لیاقتشو داری منتظر بمونی و همیشه یادت باشه، وضعیت الان مقصد نهایی تو نیست.