وقتی از خودت دور میشی، ارتباطت با آدم‌ها هم سطحی می‌شه! ارتباط اصیل، از خود اصیل میاد.

تو دوباره دلبسته میشی.
فقط به خاطر داشته باش دفعه قبل چه اتفاقی برات افتاد.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

یکی از فاجعه‌ترین باگ‌های این دنیا اینه که عاشق یکی میشی که جز اون آدم دیگه‌ای رو نمیتونی ببینی، در حالی که اون آدم اصلا تو تقدیر تو نیست.

اولین بار که کم میاری! گریه میکنی ،
دومین بار ؛ به رفیقت میگی ،
سومین بار ؛ سعی میکنی خودت حل کنی!
چهارمین بار؛ میریزی تو خودت!
پنجمین بار ؛ روانی میشی!
ششمین بار ؛ بی احساس میشی!
آخرین بار ؛
دیگه هیچی برات مهم نیست...!

حتی اگر همه هم درد و رنج کشیده باشن، باز هم از درک درد و رنج همدیگه ناتوانن!
چون تا همون رنج رو تجربه نکنی هیچ وقت متوجه عمق اون رنج نمیشی چون جنس رنج هامون باهم فرق داره! حتی اگر دردت بزرگتر از درد بقیه باشه! چون قصه ی رنج هامون باهم فرق داره!

‏وای عاشق اون لحظه رهایی از آدمام،اینجوری که تو بارها براشون تلاش میکنی،میدویی میدویی،به بهونه های مختلف نگهشون میداری اما یه روز صبح از خواب پا میشی و احساس میکنی دیگه بسه،چتاتو پاک میکنی،خودشو حذف میکنی...

یه روز متوجه میشی اینکه بعضی‌ها از تو بدشون میاد اصلا چیز بدی نیست و حتی یه اعتبار برای شخصیت توعه.

تو در مقابل آدمی که قلبت رو در اختیار گرفته تبدیل به کسی میشی که هیچوقت تصور نمیکردی‌.

آدم درست باهات کاری میکنه که انگار داری سبز میشی ، گل میدی ، جوونه میزنی ، جوری که بتونی وجودت رو هَرس کنی.

♡