وقتی از خودت دور میشی، ارتباطت با آدم‌ها هم سطحی می‌شه! ارتباط اصیل، از خود اصیل میاد.

وقتی یادم میاد باهام چیکار کردی، تعجب میکنم که چرا هنوزم دوستت دارم.

هنوزم وقتی چیزی می‌بینم یا می‌خونم که حسم بهم می‌گه‌ اگر تو هم ببینی‌ یا بخونی‌‌‌ش خوشت میاد، قلبم برات می‌خنده.

کل روز رو غیب میشه بعد شب میادش میگه چخبر چیکارا میکنی؟ هیچی ، دارم علاقمو نسبت بهت از دست میدم ، تو چیکار میکنی؟

من همونیم که تو خوابت زیاد میاد، ولی تو زندگیت فقط یه بار.

از روابط انسانی پیچیده خوشم نمیاد. هر چیزی که لازم باشه براش دروغ گفت، سیاست بخواد و احساسات واقعی رو پنهون کرد، ارزشش و نداره.

‏کل روز رو غیب میشه بعد شب میادش میگه چخبر چیکارا میکنی؟ هیچی. دارم علاقمو نسبت بهت از دست میدم. تو چیکار میکنی؟

غم هم همیشه اینجوری نمیاد سراغت که تبدیل به یه سایهٔ سنگین بشی. گاهی اوقات هم یه جوری میاد که یه حس دلنشینه ولی پدرت رو هم در میاره. ولی بهش می‌گی نرو لطفاً. باش. پدرم رو در بیار.

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

من راننده تاکسی داره حرف میزنه دلم نمیاد بگم پیاده میشم، شما وسط چت ول میکنی میری؟