امروز یاد گرفتم که باید هر کسی رو به حال خودش بزارم و کسی که آرامشش پیش من باشه کل دنیا رو ول میکنه و سمتم میاد.

اینکه بشینی هی فکر کنی هی فکر کنی با خودت بگی نه بابا اینطور نیست و از ته دلت میدونی دقیقا همونه که فکر میکنی و واقعا همون از آب درمیاد سطح ناراحتی جدیدی رو برات آنلاک میکنه.

داری زندگیتو می‌کنی، یهو یادت میاد دوست نداشت.

'اگه منو می‌کاشتن، ازم فقط حسرت سبز می‌شد...' 'از دلِ من گل درنمیاد... فقط حسرت سبز میشه.' 'من زمین نبودم، که چیزی غیر از حسرت ازم برویه.' 'بذرِ من، گل نمی‌ده... جز حسرت.'

خوبما ولی یهو وسط روز یادم میوفته دیگه ندارمت و غم میاد سراغم.

به خودت میگی مهم نیست ولی بعد دلت برای خودت میسوزه و یادت میاد که چقدر بابتش تلاش کردی و وقتتو هدر دادی‌.

از اصلیه هر چقدر هم دور شی، باز هم میاد و پیدات میکنه.

انتخاب شریک عاطفی فقط
انتخاب کسی که ازش خوشمون میاد نیست
ما همزمان در حال انتخاب یک والد برای فرزندمون،
یک آدم پایه برای زندگیمون، یک هم اتاقی،
یک هم سفر، یک معلم زندگی، یک شریک کاری
و یک دوست صمیمی هستیم
اینجوری نگاه کنی خیلیا همون اول رد میشن.

آدم همیشه با همه چیز کنار میاد،
تا یه روز که دیگه کنار نمیاد ، کنار میره...!!!

اما من دلم میخواد آدم بزرگی بشی، حتی اگه دیگه ندیدمت، بشنوم که موفق شدی، حتی اگه نشد بهت کمک کنم بفهمم که روی پای خودت ایستادی، بفهمم که خوشحالی، بفهمم که بالاخره تونستی عاشق بشی، بفهمم بالاخره فهمیدی از زندگیت چی میخوای، بفهمم خانواده خودت رو تشکیل دادی و طعم خوشبختی رو چشیدی، بفهمم عاشق زندگیتی، بفهمم انقدر خوشحالی که دیگه من رو یادت نمیاد.