نمیدونم چطوری بگم ولی اندازه تموم وقت‌هایی که خیلی باجنبه بودم و بهم برنمیخورد الان کوچکترین چیزها بهم برمیخوره.

نشستی داری زندگیتو میکنی که یهو یادت میاد چطوری نگاهت میکرد... .🩷.

طوری ازش رد شو انگار هیچوقت نمیشناختیش، چون واقعا هم هیچوقت نشناختیش.

من برای ادامه دادن یا ندادن تاس نمیریزم، یا میمونم تا استخونم بشکنه، یا طوری میرم که به نظر بیاد هیچوقت نبودم، بدون اما و اگر.

واقعا آدم از خودراضی‌ای نیستم ولی به یکی مثل خودم احتیاج دارم تو زندگیم، هیچکدوم از این‌ها اینطوری که من هواشون رو‌ دارم، هوام رو ندارن.

پارتنر خوب اینطوریه که همش حالت خوبه، مودت خوبه، میخندی، خوشحالی، انرژی‌های منفی زندگیت رو میگیره، اعتماد به نفس داری و دائم داری پیشرفت میکنی.

بهار این‌طوریه که از خواب بیدار می‌شی و به‌خاطر خستگی ناشی از خواب زیاد، دوباره می‌خوابی.

ادما همش باهام طوری رفتار می‌کنن انگار اسکلم (هستم، ولی خب کاش یه طور دیگه رفتار کنن)

از رفتنت ناراحت نشدم، از این ناراحت شدم که یطوری رفتی انگار ساده‌ترین و بی‌اهمیت‌ترین آدم زندگیت بودم.

یه وقت‌هایی آدم ته دلش غصه میخوره چون میخواد به طرف بگه ببین نکن، دوست داشتنم داره تموم میشه، ببین تو رو خدا اینطوری نکن، دارم میرما، ولی نمیتونه.