من هنوز به جداشدن‌ها و تمام شدن‌های بزرگسالی عادت نکرده‌ام ، با هر پایانی یک‌بار فرو می‌ریزم و دارم به این فکر می‌کنم که چقدر هربار از نو ساختنِ این ویرانه طاقت‌ فرساست ..

قهوه‌اش را تمام کرد و گفت:
"چطور انقدر خوب دیگران را دلداری می‌دهی؟"
خندیدم و گفتم:
حرفایی را میزنم که دوست داشتم دیگران به من بگویند.

خسته از تمام چیزهایی که به ظاهر پذیرفته‌ام، اما با هر تلنگر دوباره مثل قبل برایم پررنگ می‌شوند.

بی آنکه بخواهم تمام شدی، همانطور که بی آنکه بخواهم تمام من شده بودی.

‏شصت سالت که بشه تمام آرزوت اینه یه نفر رو داشته باشی تا حرفت رو بفهمه و آرومت کنه، برای به دست آوردن اون آدم باید بین بیست تا سی سالگی خوب انتخاب کرده باشی، این یکی از مهم‌ترین سرمایه‌ گذاری‌‌های بلند مدت زندگیه ولی خیلی‌ها سود کوتاه مدت میخوان.

فقط اعتراف کن که هیچوقت دوستم نداشتی، تا تمام این عذابی که بهم دادی، یطوری با عقل جور در بیاد.

دردناک‌ ترین بخش پذیرش زمانی هستش که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی که در تار و پودت نشست، گریه‌هایی که شب و روز کردی، اهمیت‌های زیادی که دادی، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

تمام حرف
بر سر حرفیست
که از گفتن آن عاجزیم...

هیچ نیازی به هیچکس نیست
مشکلی هم باشد
خودمان هستیم
تمام
همین

صدای بی گزند
.️.

«و تمام ماجرا همین است،
من جز من هیچ ندارد.»