یه چیزایی نمی‌شه دیگه. ما هم ولش کردیم
گذاشتیم که نشه. شاید بعدا شد یا شاید
به جاش یه چیزای دیگه‌ای شد.
نمی‌دونم. ولی کاش می‌شد......

داشتیم باهم بحث میکردیم قبلش دستش تو دستم بود، فقط نمیدونم چرا وقتی بحثمون بالا گرفت دستم رو محکم‌تر از قبل فشار میداد، وقتی همه چی آروم شد بهش گفتم چرا اینطوری میکردی؟ گفت حتی اگه ازت ناراحت باشم حتی اگه بد وبیراه بهت بگم باز هم نباید دستم رو ول کنی و بری، تو باید همیشه بمونی.

ما همیشه از سمتی سقوط میکنیم، که عمری بهش تکیه میکردیم.

ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

کسی چه می‌دانست که ما چند بار تلاش کردیم روحمان را زیبا نگه داریم!
وقتی که جهان فقط به ما زخم زد.

درسته که می‌گذره
ولی کاش شرایط جوری بود که منتظر نبودیم ، که خدا خدا نمی‌کردیم ، که نفسمون بند نمیومد تا بگذره ..

هیچوقت دلم نمیخواست ترکت کنم اما هر هفته همون حرف‌ها رو تکرار میکردیم و چیزی تغییر نمیکرد.

یه عروسی تو دهه ۸۰
واقعا خوب شد از این دوران گذر کردیم و راه طولانی رو طی کردیم تا به اینجا رسیدیم :))))))))

ما سکوت کردیم بلکه شرمسار شوند
اما وقیح تر شدند
حالا دیگر سکوت ما از نجابت نیست.
از «بی‌اعتنایی» است.....

ما خیلی وقته صحبت نکردیم ولی «رام نشو. اشک نریز. غصه نخور. قوی بمون.»