‌
آدم جنگیدن نباشید؛
به خصوص برای آنهایی که ثابت کرده اند
ارزش این جنگ، ارزش وقت و نیرو، و ارزش زخمی شدن شما را ندارند.

نگفتن رنج یجور موندن تو گذشته‌هاست. انگار هنوز یه جایی، توی یه لحظه گیر کردی. ولی وقتی ازش می‌گی، یه قدم ازش فاصله می‌گیری. کم کم تبدیل می‌شه به جای زخمی که یادت می‌ندازه چیا گذروندی و چقدر قوی‌تر شدی.

شنیدن "خب فدای سرت"، وقتی دلت از درک نشدن پره، مثل بوسه‌ایه روی زخمی که ضدعفونی نشده.

نبخشیدم، چون دلم گناه داشت روح و روانم گناه داشت، نبخشیدم چون گفته بودم تنم تیکه پاره‌اس بیشتر زخمیم نکن.

‏خودتو گول نزن اونا می دونستن اون حرفا و کارا ناراحتت میکنه اما به روی خودشونم نیاوردن، نذار بیشتر از این زخمی بشی.

برای حسرت‌ هات غصه نخور، گذشته‌ای که با فهم امروزت قضاوتش میکنی، همون موقع تنها انتخابی بوده که داشتی! چون اون موقع فقط یه توعه زخمی تصمیم میگرفت، نه کسی که امروز این‌ قدر آگاهه!

آدم‌ها رو زود می‌بخشم، نه بخاطر خودشون، بخاطر خودم. نگه داشتن خشم و کینه، مثل نگه داشتن یه تیکه شیشه تو جیبه، هر لحظه ممکنه زخمیت کنه.

بعضی‌ها رو نه از روی عشق، بلکه از روی زخم هامون انتخاب میکنیم، فکر میکنیم عاشقشونیم! ولی در واقع داریم زخمی رو تکرار میکنیم که هنوز التیام نیافته!

ترمیم زخم هات، با نفرت ازشون ممکن نیست! باید همون زخمی رو بغل کنی که روزی برای فرار ازش، نقاب قوی بودن زده بودی!

هر زخمی که با پذیرش لمس بشه، به جای اینکه ما رو بشکنه، تبدیل به پلی میشه برای رسیدن به درک عمیق‌تر از خودمون.