«حس می‌کنم مدت‌هاست سقوط می‌کنم و به زمین نمی‌رسم، غرق می‌شوم و خفه نمی‌شوم، می‌سوزم و جان نمی‌دهم؛ در پایانی بی‌پایان به‌سر می‌برم»

نه هر بزرگی نشانه دانایی‌ست و نه هر کوچکی دلیل نادانی، نه هر باختی پایان راه است و نه هر شکستی سقوط. گاهی شکست، شکل پنهان پیروزی‌ست و گاهی سکوت، فریاد بلند خرد، آن‌که کوچک شمرده می‌شود شاید روزی کوه‌ها را جابه‌جا کند و آن‌که امروز زمین خورده، فردا با همان زانوهای زخمی به قله برسد.

‏اگر بدونید بعضی آدما فقط با یه " نخ " به این دنیا وصل هستن ، نه کسی رو آزار می دید ، نه قضاوت می کنید ، نه چوب لاچرخ بقیه می ذارید ، نه با روح و روان کسی بازی می کنید ، واقعا خیلی ها لبه پرتگاهن و فقط یه هُل نیاز دارن برای سقوط .

تکلیف "عشقتان" را همان ابتدا روشن کنید..
افتادن از طبقه ی اول زخمیتان می کند..
ولی
سقوط از طبقه ی دوازدهم حتماً شما را خواهد کشت..

ما همیشه از سمتی سقوط میکنیم، که عمری بهش تکیه میکردیم.

و احتمالا سقوط هر شخصی، با دوست‌داشتنِ کسی آغاز می‌شود.

یه ‌جاهایی هست که متوجه میشی زندگی فراموشت نکرده— که داخل دست‌هاش نگهت میداره و اجازه نمیده سقوط کنی.

یه لایه‌ی دیگه غم روم بشینه، سقوط می‌کنم.

اگر سقوط کنی، حتی ضعیف‌ترین‌ها نیز به تو رحم نخواهند کرد.
پس ایستاده بمیر!

این‌که من رو در مقابل خودت بی‌دفاع ببینی و بهم زخم نزنی مَردی. باورت نمی‌شه چه خون زیادی از من رفته. ضعیف و آروم درحال جان دادنم و چاقویی که خودم بهت هدیه کرده بودم توی قلبمه. حالا درد درخت رو بهتر می‌فهمم که چطور وقت سقوط دید جنس تنه‌ی تبر از جنس خودشه. و هیچ دردی بالاتر از این نیست که ببینی از خودی خوردی و غریبه توش نقشی نداشته. و درنهایت هرکسی مارو زمین زد، به هوا بُرد.