خزعبلاتِ ذهنِ نیمه بیدارم

اینجا خبری از امید نیست، نه حرفی از انگیزه.
فقط صدای مبهمی از ذهنی خسته، در حال فروپاشی آرام.
شاید این واژه‌ها برای نجات نیستند؛ فقط برای اینکه سقوط، تنها اتفاق نیفتد.

اینجا توهمات روزمره‌ی کسی‌ست که
نمی داند چرا هنوز نفس میکشد..

حس میکنم مدت‌هاست سقوط میکنم و به زمین نمیرسم، غرق میشوم بدون خفه شدن، میسوزم و جان نمیدهم؛ در پایانی بی‌ پایان به‌ سر میبرم و گویا سالهاست در این زندگی معلق به دنبال خود میگردم.

اگر بدونید بعضی آدما فقط با یه «نخ»
به این دنیا وصل هستن، نه کسی رو
آزار می دید،
نه قضاوت می کنید، نه چوب لا چرخ بقیه
می ذارید،
نه با روح و روان کسی بازی می کنید!
واقعا خیلی ها لبه پرتگاهن و فقط یه هُل نیاز دارن برای سقوط!

«حس می‌کنم مدت‌هاست سقوط می‌کنم و به زمین نمی‌رسم، غرق می‌شوم و خفه نمی‌شوم، می‌سوزم و جان نمی‌دهم؛ در پایانی بی‌پایان به‌سر می‌برم»

نه هر بزرگی نشانه دانایی‌ست و نه هر کوچکی دلیل نادانی، نه هر باختی پایان راه است و نه هر شکستی سقوط. گاهی شکست، شکل پنهان پیروزی‌ست و گاهی سکوت، فریاد بلند خرد، آن‌که کوچک شمرده می‌شود شاید روزی کوه‌ها را جابه‌جا کند و آن‌که امروز زمین خورده، فردا با همان زانوهای زخمی به قله برسد.

‏اگر بدونید بعضی آدما فقط با یه " نخ " به این دنیا وصل هستن ، نه کسی رو آزار می دید ، نه قضاوت می کنید ، نه چوب لاچرخ بقیه می ذارید ، نه با روح و روان کسی بازی می کنید ، واقعا خیلی ها لبه پرتگاهن و فقط یه هُل نیاز دارن برای سقوط .

تکلیف "عشقتان" را همان ابتدا روشن کنید..
افتادن از طبقه ی اول زخمیتان می کند..
ولی
سقوط از طبقه ی دوازدهم حتماً شما را خواهد کشت..

ما همیشه از سمتی سقوط میکنیم، که عمری بهش تکیه میکردیم.

و احتمالا سقوط هر شخصی، با دوست‌داشتنِ کسی آغاز می‌شود.

یه ‌جاهایی هست که متوجه میشی زندگی فراموشت نکرده— که داخل دست‌هاش نگهت میداره و اجازه نمیده سقوط کنی.