برای رهایی از چیزی که هنوز وقتش نرسیده زور نزن، وقتش که برسه رها میشی، عجله ی بیش از حد برای رها شدن از چیزی، بدتر وارد اسارت بیشترت میکنه تا رهایی.

‏تا قرن ششم ،
اسم این درخت "بید آویخته" بود ‌

اما بعد از اینکه نظامی داستان لیلی و مجنون رو به فارسی نوشت
و مجنونش شد نماد کسی که از درون شکسته خم شده ولی هنوز عاشقه
شد ، "بید مجنون"

اسمش یادگاری بزرگترین دل شکستی ادبیات ماست .

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

تقصیر آدم ها نیست که
میرن دوراشون رو میزنن بر میگردن
تقصیر خودمونه
که هنوز سر جامون وایسادیم!
‌

این پارتنرای سالم رو از کجا پیدا میکنید هرکی ما میریم سمتش یا سایکوعه یا دو قطبی یا هنوز تو فکر اکسشه.

به امید اعتقادی ندارم اما هنوز حس ناامیدی دست از سرم برنمی‌داره.

با وجود تموم این چیزها،
نمی‌دونم چطور،
ولی هنوز هم دلم می‌خواد باور کنم که همه‌چیز می‌تونه درست بشه.
هنوز هم دلم می‌خواد نسبت به خیلی چیزها امیدوار بمونم؛
که شاید خیلی چیزها تغییر کنه، بهتر بشه….

در چهارمین روز
چهارمین ماهِ
سال چهار
هنوز عاشق ایرانیم .

۴/۴/۴
.

شانه ات کو وطن؟!
یک اقیانوس گریه دارم در چشم
محکم در آغوش بگیر مرا
پیکر زخمی ات
امن ترین خانه ی دنیاست هنوز...

وقتی یادم میاد باهام چیکار کردی، تعجب میکنم که چرا هنوزم دوستت دارم.