‏وضعیت طوری شده که پول داری ولی انگار پول نداری، هیچی نمیتونی بخری، یا خیلی گرونه یا زورت میاد بابتش اینقد پول بدی.

یکی از خصلت‌های عجیبی که دارم اینه که وقتی آدم‌ها بهم بدی می‌کنن یا با رفتارشون رومخم می‌رن همون لحظه چیزی نمی‌گم، طوری رفتار می‌کنم انگار هیچی نشده اما عقب ذهنم دارمش، بعد هی جمع می‌شه، هی جمع می‌شه، یهو طرف رو بدون هیچ حرفی از زندگیم پاکش می‌کنم، شاید طرف فکر کنه بی‌دلیله ولی من کلی دلیل بابتش از قبل تو ذهنم دارم.

من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

‏من خودم دیدم که با تمام وجودت برای افتادن از چشم‌هام تلاش کردی، پس امروز هیچ حقی نداری بابتش تردید کنی یا گله‌ای داشته باشی، این راه رو خودت رفتی، این نتیجه رو هم خودت ساختی.

اینکه راحت میتونم کسی و کنار بذارم و بابتش خم به ابروم‌ نیارم بهترین بلاییه که سرم اومده.

به خودت میگی مهم نیست ولی بعد دلت برای خودت میسوزه و یادت میاد که چقدر بابتش تلاش کردی و وقتتو هدر دادی‌.

بابتش دیگه انقدر ناراحت نیستم، میدونم اتفاقی که باید می‌افتاد، میدونم اون غمه برام لازم بود، میدونم باید بزرگ میشدم، همین.

بابتش ناراحت نیستم، بابتش دست چپم تیر میکشه.

اینکه راحت میتونم کسی رو کنار بذارم و بابتش خم به ابروم نیارم بهترین بلاییه که سرم اومده.

هموسو امشب کشته شد، وضعیت روحی ایم جوری که میتونم بابتش گریه کنم. (جومونگ هی میگفت استاد استاد و پیداش نمیکرد) اینجا هنوز نمیدونست بابای واقعیشه