حالم بهم میخوره از این‌هایی که شل کن سفت کن در میارن، یه روز لاس میزنن سه روز غیب میشن، بلاتکلیفن، هیچ پلنی برای ورود به رابطه باهات ندارن و الکی اسم آشنایی میندازن رو رفتارشون و آب نمکی باهات برخورد میکنن، گمشو احمق یا بتمرگ یا خداحافظ.

من به همه حرف‌ها گوش میکنم اما به رفتار نگاه میکنم، بگن دوستمن ازشون ممنونم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، بگن کنار من هوام رو دارن من قدردانم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، من بودن واقعی رو توی رفتار میبینم نه کلمات، آره هر چی بگن من میشنوم اما عمل حرف آخر رو میزنه اینکه بعد گفتنش چیکار میکنه.

ترجیح میدم بقیه عمرم رو با آدم‌هایی بگذرونم که: مراقب حرف زدن و رفتارشون هستن نه کسایی که هرجور دوست دارن، رفتار میکنن چون هیچی تو دلشون نیست، ما که آرامشونو از سر راه نیوردیم.

یه پست دیدم امروز که می‌گفت:
«وقتی بالأخره جایگاهت رو تو زندگی بقیه می‌فهمی، دیگه احساساتت خدشه‌دار نمی‌شه.»

باور کن این واقعیت محضه و یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگیه که یاد می‌گیری.
مهم نیست دوستت باشه یا خانواده یا عشقت هر کسی دیگه‌.
اونا با رفتارشون و طرز برخوردشون باتو ، میزان عزیز و محترم بودنت رو توی زندگیشون مشخص میکنن...

𝐓𝐡𝐞𝐲 𝐝𝐨𝐧’𝐭 𝐬𝐞𝐞 𝐭𝐡𝐞 𝐰𝐫𝐨𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞𝐢𝐫 𝐚𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧𝐬 𝐛𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐭𝐡𝐞𝐲 𝐡𝐚𝐧𝐠 𝐚𝐫𝐨𝐮𝐧𝐝 𝐩𝐞𝐨𝐩𝐥𝐞 𝐭𝐡𝐚𝐭 𝐧𝐨𝐫𝐦𝐚𝐥𝐢𝐳𝐞 𝐢𝐭

زشت بودن رفتارشون رو نمی‌بینن چون با آدمایی گشتن که این مدل برخورد رو عادی می‌دونن :)

من واقعا نباید وابسته هیچ انسانی باشم، دوست، پارتنر، هر کی، کوچیکترین تغییر رفتارشون میتونه من رو بهم بریزه.

«خسیس بودن فقط مربوط به پول نیست، بعضی آدما رفتارشون خسیسه که به مراتب بدتر از خساست مالیه.»

از اون‌هایی که رفتارشون با همه یکسان نیست خوشم میاد، چون این حس رو به آدم میدن که برای خودشون ارزش قائلن و میدونن با کی باید چه رفتاری داشته باشن و چطور حرف بزنن.

‏من آدم‌ها رو بواسطه ی رفتارشون دوست دارم، چون گوشم پره از کلام‌های بی‌وزن!

آدم ها رو از نحوه ی رفتارشون با زخم هاشون میشه شناخت.