خیلی جاها حسم بهم دروغ نمی‌گفت،
این خودم بودم که نخواستم باور کنم...

لاس خیلی قبلنا کیف میداد که مثل احمقا باور می کردیم. دیگه الانا کیف نمیده چون می دونی طرف داره گوه میخوره دیگه.

سخت‌ترین جای ماجرا اینه
که یاد گرفتی بخندی…
وقتی حال نداری،
حرف بزنی…
وقتی دلت هزار تیکه‌ست،
بگی خوبم…
وقتی حتی خودت هم باور نمی‌کنی.
این‌جوری آدم کم‌کم تبدیل میشه
به نسخه‌ای از خودش
که هیچ‌کس نمی‌شناسدش؛
نه حتی خودش.
فقط روزا می‌گذرن
و تو با خودت فکر می‌کنی:
کِی دقیقاً این‌قدر دور شدم از خودم؟

اینقدر مهربون باش که وقتی مردم باهات آشنا میشن ، باور کنن که تورو خدا ساخته نه جامعه ..

دلم یه نوتیفیکیشن میخواد که؛
که هی بخونمش ، هی باورم نشه
که هی بخونمش ، هی باورم نشه
که هی بخونمش ، هی باورم نشه

هر چی آدم جذاب‌تر باشه، وفادارتره، چون قبل از تو انتخاب داشت، بعد از تو هم داره و باور کن وقتی با تو بود هم کلی گزینه داشت اما چشمش فقط دنبال تو بود.

او رفیق واقعی من است
او برخلاف دیگران که تا وقتی داستان و قصه‌ات را می‌شوند می‌روند ، کنار من ماند
تنها کسی که اندوه مرا انکار نکرد و بارها به داستان های تکراری من گوش کرد تا من خالی شوم ، تنها کسی که خنده های مرا باور نکرد و غم مرا فهمید
تنها کسی که می‌توانم با او راجع به چیز هایی حرف بزنم که بقیه نه می‌فهمند ، نه درک می‌کنند 🤍

♡

بالاخره آدم درست وارد زندگیمون میشه اما وقتی که طوری از آدم اشتباه زندگیمون لطمه خوردیم که دیگه نمیتونیم اون رو باور کنیم.

من هرگز نخواستَم که از "عشق" افسانه‌ای بیافرینم ، باور کن ، من میخواستَم که با "دوست داشتن" زندگی کنم ، کودکانه ، ساده و روستایی 🤍

- نادر ابراهیمی

فقط بهم بگو چطوری باور کنم، اون نگاه‌هات دروغ بودن؟