خودم بودم و خودم،
توی بدترین و سخت ترین روزا هیچکس نبود
ولی وایسادم، رد شدم، ادامه دادم.

یه حرف قشنگی
خونده بودم میگفت :
اگه کسی برای نگهداشتن
تو نمیجنگه ،
هیچوقت برای
موندن کنارش
با خودت نجنگ.

ناراحت نشدم فقط بهم ثابت شد، اونقدر که روت حساب باز کرده بودم، نبودی...

بیا برات بشمارم که چند بار به مو رسید
و پاره هم شد،
ولی من چون تنها بودم مجبور بودم
و بلند شم و گره بزنم…

سپس به همان چیزی که بودم برگشتم؛ یک سکوت طولانی، اجتناب از گفتگو و میل به تنهایی...

تنها شیشی که تاس زندگیت به خودش دید، من بودم که دیگه از دستش دادی.

من امن‌ ترین خونه‌ای بودم که‌ می‌تونستی داشته باشی .️

اگر برخلافِ قول هایش پایت نماند
روی خودت ایراد نگذار...!
نگو اگر زیباتر میبودم می ماند!
اگر لاغرتر و یا چاق تر میبودم می ماند!
اگر فلان اگر بهمان میبودم شاید می ماند!
آدمی که پای رفتن داشته باشد
نه تنها تو را ترک میکند
بلکه با آدم های بعد از تو هم نمی ماند...
حتی اگر هرچقدر زیباتر باشند
هرچقدر خوش اندام تر

تو رو بخوام تو یه جمله توصیف کنم، کلمه ها گم میشن میون تموم صفتای قشنگی که داری. تو اولین من بودی و اولین ها همیشه جور دیگه ای به زندگی آدم جون میبخشن و به دل میشینن. درست وقتی اومدی که از همیشه بیشتر خسته بودم و وقتی دیدمت فهمیدم معیار و معادله توی عشق جواب نیست. کافیه آدم خودتو برای اولین بار ملاقات کنی تا ببینی چطور رویاهات شکل اونو به خودش میگیره. من احساس امنیت به خودمو مثل باد برای نیزارها آسمون برای ابرها و دلربایی برای شعرها همیشه و همه جا با خودم دارم. من به خودم قول رسیدن به تو رو دادم. تو باید منی.

شاید اگه هوا الان این‌طوری بود
آدم خوشحال‌تری بودم ..