اما
تو
پناه
بودی
در
روزهایی
که
حتی
خود
بر
خودم
آوار
بودم.

یه روزی میفهمی کی بودم برات
الان هنوز داغی نمیفهمی.🏻

خیلی جاها حسم دروغ نمیگفت، این خودم بودم که نمیخواستم باور کنم.

من آینه‌تم عزیز، هر رفتاری که باهام داشته باشی همون رفتار رو باهات خواهم داشت، اگه بد باشی برات بد خواهم بود، اگه فکر میکنی مزخرفم خودت مزخرف بودی که این برداشت رو ازم داشتی، وگرنه خیلی‌ها میگن که من آدم حسابیم چون آینه اون‌ها هم بودم.

کاش
تو
دیگه
ناامیدم
نمی‌کردی،
خیلی
پُزتو
داده
بودم!

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

گاهی با خودم میگم کاش آدم بی‌تفاوتی بودم، مثل کسی که رفتار دیگران برایش اهمیت ندارد اما متاسفانه آدم حساسی‌ام، زود میرنجم و بیشتر از هر چیزی که باید درگیر فکر و خیال میشم.

تلافیش بمونه اون شبی که فهمیدی هیچکس مثل من نمیتونه دوست داشته باشه و من دیگه نبودم....

تو منو یطوری فراموش کردی که انگار من ناهار هفته پیشت بودم، یکی از همکلاسی‌های کلاس اولت که باهاش زیاد حرف نمیزدی، مثل یه اسم شخصیت تو سریالی که چند سال پیش دیدی، تو من رو خیلی راحت فراموش کردی.

یه غم بزرگی هست، برای همه چیزهایی که میتونست قشنگ تر باشه، برای ادمایی که میتونستن بهتر باشن، برای لحظه هایی که لازم نبود تنهایی سپری شن، یه غمی از همه کارهایی که شاید لایقش بودم، یه غم که خودم هم بهش خو گرفته ام.