من هیچوقت برای منفعت کنار آدما نبودم،
خودم همه چیز داشتم اگه بودمم، دوستشون داشتم.

رفتن آدم‌ها از زندگیم ناراحتم میکنه، حتی وقتی میدونم به تبعات وجودشون تو زندگیم بهم ضرر میرسونه، حتی وقتی میدونم اونقدرها که برام ارزش داشتن براشون ارزشمند نبودم، آدم‌ها عجیبن کلی سوال ازشون دارم که فکر نمیکنم هیچوقت جوابی براشون پیدا کنم فقط این رو میدونم که همیشه ناراحتت میکنن.

تقصیر خودمه.
‏بیش از حد جدی گرفته بودم؛
هم خودت رو
هم حرف هات رو
هم قول‌هات رو
هم امنیت فیکِ بغلت رو...

داشت حسی رو توی وجودم زنده میکرد که یه عمر ازش فراری بودم، به گمونم دوست داشتن باید یچیزی شبیه این حس باشه.

از من میپرسی چرا ناگهان دست کشیدم و رفتم؟ ناگهان نبود عزیزم، من در سرم مدت‌ها بود که راه افتاده بودم.

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

ولی اون بزرگ شدنی
که دنبالش بودم،
این شکلی نبود...

صدای بی گزند
.️.

ولی انقدر بی پناه بودم که حتی وقتی ازت ناراحت بودم
بازم به تو پناه آوردم.

Bʀɪɴɢ ᴍᴇ ʙᴀᴄᴋ ᴛᴏ ᴡʜᴇʀᴇ I ᴡᴀs ʙᴇғᴏʀᴇ ʏᴏᴜ. Aɴᴅ ᴛʜᴇɴ ʟᴇᴀᴠᴇ ᴍᴇ !

مَرا برگردان به حالی که قبلِ تو بودم
و بعد ترکم کن !
• |.

من اگه بیل زن بودم که بیل رو میزدم تو سر تو.