من از اونی که دلداریش میدادم، غمگین‌تر بودم.

تنها خوبی اکسم این بود که هیچ روز خاصی برام خاطره نذاشت، نه تولدم پیشم بود، نه ولنتاین، نه شب یلدا، نه چهارشنبه سوری، نه عید، نه هیچی، دمت گرم پسر وگرنه الان افسرده بودم.

پرسید او هم هنوز تو را به یاد دارد؟
با لبخندی غمگین به او گفتم من وقتی که کنارش بودم هم فراموش شده بودم.

‏هر روز بیدار میشم و نقش آدمی رو بازی میکنم که از هیچ چیزی نمیرنجه و اذیت نمیشه و هرشب همه‌ اون رنج‌هایی که توی طول روز کنار گذاشته بودم رو بغل میکنم و میخوابم، اگر که بخوابم.

‏تو اولین و آخرین کسی بودی که
حاضر بودم بخاطرش انقدر کور و احمق باشم‌ .

کاش به همون اندازه که نشون میدم ادم بیخیالی ام بیخیال بودم.

خودم بودم و خودم،
توی بدترین و سخت ترین روزا هیچکس نبود
ولی وایسادم، رد شدم، ادامه دادم.

یه حرف قشنگی
خونده بودم میگفت :
اگه کسی برای نگهداشتن
تو نمیجنگه ،
هیچوقت برای
موندن کنارش
با خودت نجنگ.

ناراحت نشدم فقط بهم ثابت شد، اونقدر که روت حساب باز کرده بودم، نبودی...

بیا برات بشمارم که چند بار به مو رسید
و پاره هم شد،
ولی من چون تنها بودم مجبور بودم
و بلند شم و گره بزنم…