وقتی از خودت دور میشی، ارتباطت با آدم‌ها هم سطحی می‌شه! ارتباط اصیل، از خود اصیل میاد.

آدم‌ها از همدیگه دور میشن، بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که نباید به هم بزنن ولی میزنن و بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که باید به هم بزنن ولی نمیزنن.

یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.

حسم بعد از دلخوری از آدم‌ها کم توقعیه، ناراحتم کردی؟ حله دیگه توقعی ازت ندارم.

چجوری به آدم‌ها بفهمونم من باهاشون توی هیچ‌گونه مسابقه‌ای نیستم؟
چرا همه می‌خوان فقط یه چیزی از من برنده شن :)

یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

‌
آدم‌ها فقط آدمند، نه کمتر، و نه بیشتر
اگر کمتر از آن چیزی که هستند نگاهشان کنی، آنها را شکسته‌ای، و اگر بیشتر حسابشان کنی، آن‌ها تو را می‌شکنند.
میان آدم‌ها، باید عاقلانه زندگی کرد...

ولی قبول داری بعضی آدم‌ها حیفت میکنن؟ حرف و عملشون یکی نیست، اعتمادت رو، احساست رو، قلبت رو، حال خوبت رو، حتی قنج رفتن دلت رو حیف میکنن، کاش آدم‌ها رو با حرف‌هاتون و کارهاتون حیف نکنید.

غریبه شدن با آدم‌های مورد علاقه، از اتفاق‌های غم‌ انگیز این دنیاست.

در اوایل رابطه فریب ظاهرِ مهربان، پر توجه و پر اشتیاق آدم‌ها رو نخورید، ذات و شخصیت واقعی در لحظه‌های بحران، در وقت خستگی و زمانی که انگیزه‌ای برای پنهان‌کاری نمی‌مونه خودش رو نشون می‌ده و درست همون موقعه که می‌فهمی: اون تغییر نکرده، بلکه فقط دیگه نیازی نمی‌بینه نقش بازی کنه...
⁰³.⁰⁷