‌‌تمام آرزویم، یک زندگی عادی است. بودن در امروز است.
فقط می‌خواهم امروز زندگی کنم و فردا صبح با دلی آرام چایم را بنوشم، به چیزی جز طعم نان و پنیر و شعرم فکر نکنم. دنبال فتح هیچ قله‌‌ای نیستم. فقط می‌خواهم پناه داشته باشم، توانایی خندیدن داشته باشم.


معین دهاز

دوست دارم با یه آدم غریبه که هیچی از من و زندگیم نمیدونه، بشینم و راجع به دونه دونه جزییات زندگیم حرف بزنم، گریه کنم، غمگین باشم و دیگه هرگز نبینمش.

‏دلم می‌خواهد برای یک بار هم که شده، نباشم، کسی حضور مرا حس نکند. از اینکه همیشه بوده‌ام، خسته‌ام. دلم می‌خواهد روزی کسی با دیدنِ چیزی، یاد من بیوفتد و با خودش بگوید "چرا نیست، چرا رفت...

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نمی پسندم؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…

دیگر هرگز به جایی که ترک کرده‌ام باز نخواهم گشت، حتی اگر خودم را جا گذاشته باشم.

میخوام برات اینطوری باشم که اگه تموم دنیا مخالفت بودن، یه لحظه وایسی، عرق پیشونیت رو با آستینت پاک کنی، برگردی پشت سرت رو نگاه کنی من پشت سرت وایساده باشم، بهت افتخار کنم، هوات رو داشته باشم و بهت بگم تا آخرش هر بار برگردی من پشتتم.

از لحاظ روحی نیاز دارم تو یه کلبه کنار دریا باشم، جایی که هیچ‌کس رو نشناسم، هیچ‌کسی هم منو نشناسه، نه به کسی فکر کنم، نه نگران چیزی باشم، من نیاز دارم مدتی در خنثی‌ترین حالت ممکن باشم.

حالا که ماچا توی دنیا داره تموم می‌شه، می‌شه از ماچای شما داشته باشم؟

دنیا به اندازه‌ی کافی سخت هست. من دوست ندارم کسی باشم که واست سخت‌ترش می‌کنه.

امروز اونقدراهم روز بدی نبود، پس چرا همچنان دلم می‌خواست وجود نداشته باشم؟