بعضی روزا بین آدمی که میخواستم باشم و آدمی که هستم معلق میمونم ،خیلی معلق...

یه حس بدی دارم، دلم میخواد یه مدت تنها باشم، محو بشم و با خودم وقت بگذرونم، انگار آدم‌ زده شده باشم.

‏تو اولین و آخرین کسی بودی که
حاضر بودم بخاطرش انقدر کور و احمق باشم‌ .

متاسفانه باید بگم دیگه مثل قبل دوست ندارم، نه اینکه یهو عوض شده باشم یا نخواسته باشم، فقط یجایی وسط همه‌ چی خسته شدم، کم‌ کم، اون حسی که بود دیگه مثل قبل برنگشت.

اتفاقا اگه نباشم باید بترسی، اگه نباشم تنها میشی و دیگه هیچوقت با تو نیستم، اگه نباشم کل زمین یه ور تو هیچ ور.

مسیر رو تو برام قشنگ چیدی
چرا باید نگران باشم؟
ـ اللّٰه .

تو ارزش اینو داری که بخاطرت بخوام غمگین باشم، بخاطرت بخوام با این زندگی بجنگم. تو ارزش اینو داری که بخاطرت بخوام خیلی تلاش کنم.

این سیستم کم محلی کنم بهش، جذبم شه، رو من جواب نمیده چون سریعا مبنی رو بر این میذارم که حتما مزاحمش هستم و نمیخواد تو زندگیش باشم، پس هرچی بود و نبود دیگه تمومه دوست عزیز.

یجوری دوست داشتنی و شیرینی که
میخوام همش مراقبت باشم
مراقب باشم چیزی اذیتت نکنه
کسی آزارت نده ، انگار مال این
دنیا نیستی و غریبی اینجا
انگار یه فرشته‌ای که از یه دنیای دیگه
برام فرستاده شدی و باید مراقبت باشم

در نهایت دریافتم که خودم باید این روح خسته را تیمار کنم، خودم باید دستان مشت شده‌ انسان در آینه را باز کنم و خودم باید به او صلح بیاموزم، خودم باید از من مراقبت کند، خودم باید پرستارش باشم، خودم باید دوستش باشم، خودم باید نگرانش باشم، خودم باید تن زخم خورده‌ام را به خانه بازگردانم، برایش قهوه دم کنم، خودم.