دنیا به اندازه‌ی کافی سخت هست. من دوست ندارم کسی باشم که واست سخت‌ترش می‌کنه.

امروز اونقدراهم روز بدی نبود، پس چرا همچنان دلم می‌خواست وجود نداشته باشم؟

‏تنها پلنی که میتونم درحال حاضر برای ۱۴۰۴/۴/۰۴ داشته باشم تاریخ شهادتمه.

با قلبم دوستت ندارم چون می‌ایستد…
اگر نتوانم با روحم د‌وستت داشته باشم.


. .

اصلا من نمی‌خوام مواظب خودم باشم. ولی کاش می‌شد مواظب کسایی که دوستشون دارم باشم.

قلبم خیلی میشکنه اون موقع‌هایی که مچ خودم رو میگیرم و میبینم دارم ازت میخوام که بهم توجه و محبت کنی، مثل این میمونه که قلبم رو گذاشته باشم کف دستم و بگم لطفا بردار.

من نمی‌خوام قوی بمونم. من اصلا نمی‌خوام که قوی باشم. نمی‌خوام. می‌خوام گریه کنم.

کاش می‌تونستم، همه‌ی اونایی که دوسشون دارم رو جمع کنم یه خونه مراقبشون باشم؛
همه‌ی ایران رو.

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

نباید یادت بره که ناراحتیاتم با من تقسیم کنی. من نمیخوام فقط وقتایی که خوشحالی، باشم.