هر قلبی نیازمند قلب دیگری است، تا برایش ذوق کند، بخندد، گریه کند، زندگی کند

.࿐

ما از آنان که برایشان تب میکردیم مردنی تر بودیم

من پذیرفته ام
که برای آدم های اندک شماری
میشود حرف زد
برایشان رفیق بود
و سویشان امید رفاقت داشت...

از واقعیتها فرار میکنیم. روبروی اینه رژ لب میزنیم و خط چشم میکشیم و تند تند پلک میزنیم که اشکهایمان نریزد و زود فرار میکنیم تا مبادا ادمی که درون آینه نشسته لب باز کند و بگوید:
‏تو درست به اندازه حرف هایی که کسی را نداری که برایش بگویی، اندازه گریه هایی که برایشان شانه‌ای نداری،اندازه دستهایی که نیستند تا دستهای سردت را بگیرند و اندازه بوسه هایی که پشت لبخندهای مصنوعیت مخفی میشوند، تنهایی.

یچیزی میگمو میرم :
«هرگز برای داشتن کسی سماجت نکن
پرنده ای که سهم تو نباشد برایش قفس هم بسازی می رود.
پس برای آدمایی که حاضر نیستن برای تو از یه گودال بپرن، از یه اقیانوس عبور نکن!»

لذّت دنیا،
داشتنِ کسی ست
که دوست داشتن را بلد است؛
به همین سادگی
این روزها
گفتن دوستت دارم! آنقدر ساده است که میشود آنرا از هر رهگذری شنید!
اما فهمش...
یکی از سخت ترین کارهای دنیاست
سخت است اما زیبا!
زیباست
برای اطمینان خاطر یک عمر زندگی
تا بفهمی و بفهمانی...
هر دوره گردی "لیلی" نیست..
هررهگذری"مجنون"..
و تو شریک زندگی هر کس نخواهی شد!
تا بفهمی و بفهمانی..
اگر کسی آمد و هم نشینت شد
در چشمانش باید
رد آسمان، رد خدا باشد
و باید برایش
از"من" گذشت
تا به
"ما" رسید..

نوشته بود :
کسی را چنان دوست داری ک برایش بجنگی ؟!
گفتم :
از جنگ ها برگشته ام با زخم ها و موهای سپید و یاد گرفتم ، صبور باشم و ب تماشا قانع ...

.࿐

نوشته بود:
کسی را چنان دوست داری که برایش بجنگی؟
نوشتم:
از جنگ‌ها برگشته ام، با زخم‌ها و موی سپید
و یاد گرفته ام صبور باشم و به تماشا قانع.

تو کتاب مردی به نام اوه، فردریک بکمن حرف قشنگی زده؛ میگه:
«عشق از دست رفته هنوز عشق است، فقط شکلش عوض می‌شود.
نمی‌توانی لبخند او را ببینی یا برایش غذا بیاوری یا مویش را نوازش کنی یا او را دور زمین رقص بگردانی. ولی وقتی آن حس‌ها ضعیف می‌شود، حس دیگری قوی می‌شود. خاطره.
خاطره شریک تو می‌شود.
آن را می‌پرورانی. آن را می‌گیری و با آن می‌رقصی.
زندگی باید تمام شود، عشق نه.»

«می‌دانم که در وجود هر کس تنهایی‌ای هست که هیچ‌کس نمی‌تواند به آن دست یابد. این بخشی‌ست که بیشترین احترام را برایش قائلم و دربار‌ه‌ی تو، هرگز تلاش نمی‌کنم به آن دست پیدا کنم یا تصرفش کنم.»

- بخشی از نامه‌های عاشقانه آلبر کامو به ماریا کاسارس.