امشب یک نفر اشتباهی برایم فرستاد «کجایی؟»
دلم هری ریخت، مدتها بود منتظر این بودم که کسی برایش مهم باشد من کجا هستم
در همین حین دوباره پیام آمد
«شرمنده؛ اشتباه شد»
برایش نوشتم
«میدانم، من در ضلع جنوبی دریاچه چیتگر ،روی شن‌ها نشسته‌ام، میشود اشتباهی حالم را بپرسید»؟
دیگر پاسخی نداد...

سین نکرد، بی‌توجه بود، حواسش بهم نبود، بلاک کرد، کلی براش پارگراف‌های طولانی نوشتم اما نخوند، به حرف‌هام بی‌توجه بود، برای خوشحالیم تلاش نکرد، بهش زنگ زدم جواب نداد، غافل از اینکه همه این‌ها خودش جواب بود ، نذارید اینطور آدم‌ها احساساتتون رو تلف کنن.

اونجایی وایستادم که به خودم گفتم:
" دیگه کاری از دستم برنمیاد، تسلیم این سرنوشتم "

آنقدر در مغزم با خودم حرف زده‌ام که اگر آنها را می‌نوشتم، کتابی میشد به نام:
تمایل به خاموشی در پس ذهنی نا آرام.

حرف‌هات قشنگه اما دلم رو نمی‌لرزونه. چون دیکته‌ای که تو امروز داری از روش می‌گی رو چندسال پیش خودم کتابش رو نوشتم. حداقل با حرف‌های خودم نمی‌تونی خودم رو تحت‌تاثیر قرار بدی.

کاش اونقد حوصله داشتم الان میومدم اینجا مینوشتم ی‌ شیطون بامزتون پی وی اصل پلیز..

اگر مرا قلبی بود تنفرم را می‏نوشتم روی یخ و چشم می‏دوختم به حضور آفتاب....

. .

تکست‌های طولانی نوشتم ولی همشون رو تو سیو مسیجم فرستادم چون میدونم دو ماه دیگه چشمم میخوره بهشون و به حماقتم میخندم و خوشحال میشم ازینکه این تکستا رو الان برات نفرستادم.‌

منم اگه بابام خرج زندگیمو میداد تو بیو مینوشتم عاشق اسکی و موسیقی....

یکی باشه مثل عباس معروفی بهت بگه:
تو انتخاب من نبودی
سرنوشتم بودی، تنها انگیزه‌ی ماندنم در این زندگی بی اعتبار

.࿐