حقیقتا دیگه دنبال چرا نیستم و این کار رو بیهوده میدونم، خیلی وقته فقط دنبال چطور هستم، چطور کنار بیام، چطور بجنگم، چطور پشت سر بزارم.

نباشی نمیدونم توی بغل کی پناه ببرم
نباشی نمیدونم خنده‌هامو برای کی ببرم
نمیدونم چجور بدون دنیای بدون خورشیدم زندگی کنم...

الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

نمیدونم گفتنش درسته یا نه، ولی شاید هزار بار تو همین سن کم بهم ثابت شده که محبت بیش از حد و بیجا چشم و دل آدم‌ها رو کور میکنه، اون شجاعتی که تو با محبت بیش از حد به یه آدم میدی تهش قدرت میشه برای خودش که تو رو نادیده بگیره.

نمیدونم جدیدا کسی اینو بهت گفته یا نه
اما من میخوام بهت بگم تو «کافی» هستی.
به اندازه خودت تلاش میکنی،
خوبی،
زیبا و خوشتیپی،
قلبت مهربونه،
روحت صافه،
شکسته‌‌ای اما قوی،
تو داری میجنگی لابه‌لای اینهمه بدی خوب باشی.
تو واقعا کاقی هستی…!.

‌

نمیدونم عزیزم، شاید تلخ‌ترین قسمت زندگی اونجاییه که مجبور میشی قبول کنی هیچی قرار نیست اونطوری که تو دلت میخواد پیش بره.

نمیدونم چرا اینجوریه که حسرت یه چیزایی تا ابد تو دلت می مونه، حتی اگه بهترش رو داشته باشی.

چمیدونم مثلا صبح پاشی ببینی
بوی خاک بارون خورده
از لای پنجره پیچیده توی اتاقت .

من خیلی بی‌احساسم و هیچگونه حس دلبستگی درونم وجود نداره و تنها چیزی که اذیتم میکنه اینه که نمیدونم آیا از اول اینجوری بودم یا به مرور اینجوری شدم.

من میدونم آدما میان و میرن..
من میدونم هیچکس موندی نیس..
ولی تو که هیچکس نیستی..
تو عزیزکرده‌ی قلب منی..
قلب من با قلب تو پیوند خورده..
تو باید باشی..
تا من نفس بکشم..
تا زندگی کنم..
تا زنده بمونم.

. .