تو واسه من با همه فرق داری، من میدونم فقط وقتی دست‌های تو رو میگیرم میتونم احساس قوی بودن کنم، وقتی تو چشم‌های تو نگاه میکنم نگاهم پر از ایموجی چشم قلب قلبی میشه، تو رو که میبوسم احساس خوشبخت‌ترین آدم دنیا رو دارم.

همین که کاری به کار کسی ندارم، همین که سرم به زندگی خودم گرمه، همین که هر چی میگه با احترام ردش میکنم، همین که دقیق میدونم پشت سرم چی میگذره ولی به روی خودم نمیارم، همین‌ها دلیل آرامش و قشنگیه زندگیمه.

خیلیامون الان اونجاییم که شایع میگه:
تحمل کن میدونم، حواس هیچکی بهت نیست.

منم میدونم هیچ چیز همیشگی نیست،
ولی من بعضی آدما رو برای همیشه کنارم می‌خواستم.

‏نمیدونم چطوری بگم ولی یه آدم با بالاترین ارزشش برام، با کوچیک‌ترین حرکتش در ثانیه‌ای از چشمم میوفته.

نیاز دارم یکی بیاد بگه جونم؟ چه کاری از دستم برمیاد؟ من چمدونم رو جمع کنم و زندگیم رو بذارم کف دستش بگم بیا، این برای تو، من دیگه نمیخوامش، میدونم غمگینه و گرد و خاک گرفته، درب و داغونه و از درزهاش ناچاری چکه میکنه و بوی نا میده ولی تو که زورت میرسه، تو که از پسش برمیای، نگه‌اش دار تا من برم گم شم.

‏بنده کمبود دوست پسر رو تو زندگیم حس میکنم ولی حوصله دوست پسرم ندارم، نمیدونم متوجه میشید یا نه.

یه وقت‌هایی هم حالت خوب نیست و نمیدونی چرا، فقط میدونی خوب نیستی و سخت‌ترین کار توی این وقتا توضیح دادن اینه که چرا خوب نیستی، اگر هم بگی نمیدونم که فکر میکنن نمیخوای بهشون بگی، واسه همین همون گم و گور بشی واسه خودت بهتره.

نمیدونم چه کسی باید این رو بشنوه،
اما تا زمانی که شایستگیشو پیدا نکردی، مجرد بمون...

نمیدونم.
مثلا یه عکس از خودت تو حیاط تیمارستان برام بفرست بگو آخرش نبودنت روانیم کرد.