چمیدونم، صدام کن بگو برات چایی ریختم.

چمیدونم حتما دوست‌داشتنی نیستم دیگه. وگرنه چطور ممکنه یک نفر هم نباشه که برای بودن کنار من تلاش کنه؟!

این حساس بودن هم خیلی حس خجالت‌ آوریه، مثلا نمیدونم چطوری باید بهت بگم ناراحت شدم و آسیب دیدم سر احمقانه و مسخره‌ترین چیز.

تا میتونید خودتونو به گیج بازی بزنید
بگید نمیدونم، بگید نمیتونم، بگید بلد نیستم، بگید حالیم نمیشه، بگید من خرم، بگید من ناتوان عقلی ام
ولی ارامش برای خودتون بخرید با گفتن این کلمات و هرچی ک شنیدید به هیچ جاتون نباشه..

I don't like to talk
about my situation.
Because I know if I talk,
I'd cry.

دوست ندارم در مورد وضعیتم صحبت کنم.
چون میدونم اگه حرف بزنم گریم میگیره.

‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

نمیدونم کجا برم وگرنه حتما از اینجا میرفتم

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

تو واسه من با همه فرق داری
من میدونم فقط وقتی دستای تورو میگیرم میتونم احساس قوی بودن کنم وقتی تو چشمای تو نگاه میکنم چشمام پر از قلب میشه و تو رو ک میبوسم احساس خوشبخترین ادم دنیارو دارم.

نمیدونم چرا هیچکس متوجه این نمیشه که من ساده و احمق نیستم، فقط دلم میخواد بدون سیاست باهاش رفتار کنم.