کسی که تو رو به گریه انداخت، یه روزی برات گریه میکنه.

استرس باید در مورد پول یا پیشرفتت باشه، نه اینکه نگران باشی کی باهات صحبت نمیکنه بچسب به زندگیت.

ذوقت رو کور میکنه، بهت توجه نمیکنه، با گفتن تو زیادی حساسی در برابر ناراحتی‌هات واکنش نشون میده، خبری ازت نمیگیره، خبری ازش میگیری با تاخیر سرد و کوتاه جواب میده، دائما این فکر رو تو سرت میچرخونه که چیزی از بقیه کم داری، دیگه
چجوری ثابت کنه دوست نداره؟ رها کن بره عزیزم.

گذر زمان همه چی رو برات عادی میکنه، هر نبودنی، هر کمبودی، هر سختی‌‌ای، هر غمی، دیگه به هر چیزی پیله نمیکنی.

تا ابد تایپم پسریه که از گوشیش فقط برای معاملات و قربون صدقه رفتن من استفاده میکنه.

آدم منااسب کاری میکنه که تو عااشق خودتم بشی..!

من نمیتونم باور کنم
کسی که ذوقت رو کور میکنه
دوستت داشته باشه :)

قانون پایستگی فقط افسردگی که از بین نمیره، فقط از شکلی به شکل دیگه تغییر پیدا میکنه، یه روز کلا میخندی، یه روز همش گریه میکنی، یه روز خیلی سرحالی، یه روز حوصله هیچ بنی بشری رو نداری، یه روز پر از انگیزه‌ای، یه روز ناامیدترین آدم روی زمینی، یه روز مهربون‌ترینی، یه روز بداخلاق‌ترین، ولی در همه حالت این حس مبهم و سردرگمی که نمیدونی چیه ولت نمیکنه.

واقعیت اینه که تو هیچوقت نمیتونی کسی رو عوض کنی، نمیتونی مجبورش کنی طوری که تو میخوای رفتار کنی، باور کن باید قلبش متعهد باشه، روحش باید وصله به روحت باشه، خودش باید بخواد که هیچکسی جز تو رو نبینه، تلاش برای تغییر آدم‌ها هیچوقت به نتیجه نمیرسه، فقط تو رو خسته‌تر میکنه، همین.

‏از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه باخت بزرگیه، چون تازه بعد رفتنش که میفهمی انقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.