من رقابتم فقط با خودمه و حقیقتا انقدر انرژیم گرونه که هیچ اهمیتی به اینکه کی چه فکری در موردم میکنه نمیدم، هر چی شما فکر کردی درسته.

بیاید اینطوری به قضیه نگاه کنیم که خدا یه سری آدمارو حذف میکنه از زندگیمون چون چیزایی رو دیده و مکالماتی رو شنیده که ما هیچوقت ندیدیم و نشنیدیم.

بعضی چیزا هستن که هیچوقت فراموش نمیشن مثل باد که وقتی قاصدکو از جاش میکنه هیچوقت از یاد نمیبرتش
یا حتی مثل پاییز که هیچوقت بارونشو فراموش نمیکنه
تو هم برای من دقیقا یکی از همینایی که هیچوقت قرار نیست فراموشت کنم و همیشه یه گوشه ای از قلبم جای خالیت دیده میشه.

آدم یه خیانت، یه مرگ عزیز، یه ترک شدن بی دلیل رو تجربه کنه، دیگه چیزی تو این دنیا شگفت زده‌اش نمیکنه.

رفتن آدم‌ها از زندگیم ناراحتم میکنه، حتی وقتی میدونم به تبعات وجودشون تو زندگیم بهم ضرر میرسونه، حتی وقتی میدونم اونقدرها که برام ارزش داشتن براشون ارزشمند نبودم، آدم‌ها عجیبن کلی سوال ازشون دارم که فکر نمیکنم هیچوقت جوابی براشون پیدا کنم فقط این رو میدونم که همیشه ناراحتت میکنن.

اضطراب چیزی شبیه مه روی جادس ، که دیدن راه رو سخت میکنه ، در صورتی که جاده سرجای خودشه.

گاهی فقط یه روزنه‌ی کوچیکِ نوره
که بهمون یادآوری میکنه
اُمید همیشه با صبوری میاد .

من پام رو هیچوقت روی قبر هم نمیزارم، چه برسه به دلی که هنوز زنده‌اس و احساس میکنه.

من همیشه با همه چی کنار میام، تقریبا با همه چیز و همه کس و همیشه اون کسی هستم که درک میکنه در حالی که خودش از درون داره تیکه تیکه میشه.

"خوشگلی و زشتی آدم ها هیچ ربطی به صورتشون نداره فقط و فقط به این بستگی داره که کی نگاهشون میکنه"