به قول دوستم
اینکه یکیو دلی دوست داشته باشی ولی متقابل نباشه خیلی حس بدیه انگار دنیا هم نگاهت نمیکنه.

‏کنار گذشته شدن جز تلخ‌ترین تجربه‌های
بشریه. فرقی هم نمیکنه از کار کنار گذاشته
شی، از دوستی یا حتی یک رابطه عاشقانه.
در هر حالت، اول همه وجودت خشم
میشه و بعد حسرت. اون آخر سر هم
یه غمِ سمجی تو دلت میمونه که تا ابد
تنهات نمیذاره.


. .

رابطه‌ای که پسر توش عاشق‌تر باشه، تا ابد ادامه پیدا میکنه.

اینکه بشینی هی فکر کنی هی فکر کنی با خودت بگی نه بابا اینطور نیست و از ته دلت میدونی دقیقا همونه که فکر میکنی و واقعا همون از آب درمیاد سطح ناراحتی جدیدی رو برات آنلاک میکنه.

من که نتونستم بفهمم عزیزم، ولی تو فهمیدی عشق با آدم چیکار میکنه دیگه؟

روی هیچکس حساب باز نکنید، وقتی که پا به تاریکی میزارید حتی سایه خودتون هم شما رو ترک میکنه.

همیشه وقتی یکیو دوست داری ‌، روش حساس تر میشی
با کاراش زودتر دلخور میشی چون دوست نداری اون کارو یا رفتارو از اون فرد ببینی ‌، مدام بحث میکنی باهاش و بهش گیر میدی کلا نسبت به همه چیز دورش حساس میشی ‌، اینکه کجا میره با کی میره چکار میکنه
این بی اعتمادی نیست ، این خود دوست داشتنه و من تورو همینقدر حساسانه دوست دارم :)

رشد درد داره؛ ولی می‌ارزه. خوش رنگ و لعابت میکنه، تراشت میده، جلات میده، برق میوفته به ریخت و قیافت. درد داره‌ها، تا دلت بخواد، صدای شکستن استخوناتو می‌شنوی، ولی می ارزه!

دو دسته از آدم‌ها رو از زندگیت حذف نکن：
اون آدمی که گذشته‌ات رو می‌پذیره و
همچنان با تموم قلبش تو رو دوست داره
اون آدمی که تموم تلاشش رو میکنه
تا تو رو خوشحال نگه داره

طوری که هر اتفاق بدی برام میوفته مغزم خودکار خواب رو انتخاب میکنه چون راه دفاعی دیگه‌ای در برابر مشکلات ندارم.